ouders en andere pijnen

Waarom kunnen ze er nu niet voor me zijn??
Waarom hebben ze geen aandacht voor??
Als ik ze informeren met waar ik mee bezig ben. Wat dan??
Als ik ze bellen??
Wat als ik zwanger ben wat dan??
Waarom raakt het me telkens weer??
Waarom doet het me zoveel verdriet?

Het verdriet is de pijn die ik voel. De pijn van het verleden wat aan mijn ouders gekoppeld is. Niets lijkt het minder te maken. Nu dat ik zelf voor moederschap wil gaan lijkt het alleen maar moeilijker.
Zou zo graag advies willen van mijn ouders. Alleen weet ik dat ik dat niet ga krijgen. Dat ze me compleet negeren. Doe ik ook bij hun.
Van de week had ik het met mijn vriend over wat als ik zwanger mocht worden.
Ga ik ze dan informeren tijdens de zwangerschap of als ik bevallen stuur een kaartje. Hum. Voor mijn gevoel zal ik ze wel informeren voordat het kindje geboren is maar makkelijk wordt dat niet.
Allemaal van die wik en weeg punten waar ik niet door heen kom. Alles lijkt me ook te veel door al die verwarrende dingen.

Ik probeer echt te accepteren dat het niet de ouders worden die ik wil. Maar het doet nu nog meer pijn. Heb het heel lang naast me neer kunnen leggen. Maar nu niet meer.
Maar ik voel me niet geroepen om contact met ze op te nemen. Niet dat ik daar te eigenwijs voor ben maar eerder omdat ze me dan teveel gaan kleineren. Want o wat zijn ze daar goed in.
Zie je wel je kan niets. Heb je nog een baan. Waarom moet je niet meer werken. Kunnen jullie dat wel zo met zijn tweeën.
Maar ook dan gelijk hoe is het met Jan en dergelijke (Jan is mijn broer).
In hun ogen (vooral mijn moeder) moet je geld hebben en met geld ben je gelukkig. Anders wordt je niet gelukkig.

Ergens zit er ook een stuk angst wat als ik net zo'n moeder wordt als mijn moeder of net zo met het kindje om gaat als mijn vader. Want ja die gene heb ik toch in me. Weet ergens ook wel dat ik het niet zo zou doen. Het is niet alleen hoe ik dan met het kindje omga. Maar meer ook in het algemeen.

Ik ben heel hard, al jaren, met mezelf bezig om me te veranderen. Niet te veranderen maar om in evenwicht te komen.
Alleen lijkt het nu wel dat ik de acceptatie van mijn ouders heel hard nodig heb. Wetende dat ik die niet ga krijgen maakt het niet makkelijkere.
Wetende dat dit een verloren strijd is. Dat ik het los moet laten de pijn en verdriet die ze me brengen en hebben gebracht.

Soms lijkt het net een speelfilm als ik terug kijk. Een horror. Het lijkt niet echt. Maar als ik dan voel dan doet het heel veel pijn en heel veel verdriet.
Heb het gevoel dat ieder kind recht heeft op goede ouders. En tuurlijk niemand is een super ouder en je maakt allemaal foute. Maar er compleet niet zijn voor je kinderen is wel heel erg en dat wil ik niet.
maar ik heb het wel ervaren. En die pijn komt de laatste tijd weer heel erg naar boven.
Tijd om er aan te werken.

Er komt ineens een herinnering naar boven. Mijn moeder ging toen ik een jaar of 5 weer studeren in de avond. Mijn vader ging dan naar de sport school. Ik stond dan huilend voor het raam omdat ze beide uit mijn leven ( want dat leek zo) verdwenen. Mijn broer die past te op me. Zus geen idee waar die was.
Als ze dan thuis waren kwamen ze niet even kijken hoe het met me was. Maar gingen gewoon verder met hun leven zo als ze leefde.

Ook een herinnering van vroeger:
Ik sta met een spelletje klaar om te gaan spelen met moeders. Krijg ik als antwoordt. Heb ik geen zin meer in. Heb al 2 kinderen groot gebracht die tijd is nu voorbij.

Het enige waar ik echt naar uit keek was om het weekend tot aan mijn 11de. Want dan kwam opa uit Rotterdam. Dan waren we echt even een gezin. Er werd gelachen en gezellig aan tafel een speeltje gedaan. Er werd gewandeld met de honden. In de tuin als het mooi weer was werd er een bad neer gezet en konden de kinderen lekker spelen.
Dan waren we een gezin. Maar dat was 1 dag in de 2 weken. Er werd nergens diep over gesproken. Maar ik was blij. Ik was bij opa.
Toen opa ziek werd hebben mijn ouders me alleen verteld dat opa kanker had. Meer niet. Ik wis niet wat het was. Dacht dat het zelfde was als HIV want toen heel erg in opspraak was. Opa kwam een keer op bezoek en toen ik hem een kus gaf (want ik rende samen met de hond altijd naar de deur als we zagen dat de auto aankwam) dacht ik dat ik het ook had.

Heb er nooit met mijn ouders over kunnen praten. Ik moest mee naar het ziekenhuis maar er over praten was er niet bij. Toen hij na ruim 1 1/2 jaar vechten tegen de ziekte dood ging, werd er niet over gesproken. Er is nooit een woord vuil aangemaakt. Ik moest maar kalmerende middelen nemen zodat ik niet te veel zou huilen.

Als ik dit allemaal terug lees dan is het net als het een compleet ander leven is. Dat het niet mijn leven is maar een boek of zoiets als ik net als eerder zei een film. Maar het is echt en het is een gedeelte van mijn leven.
Ik weet alleen niet hoe ik hier nu verder mee om moet gaan. Want de pijn blijft net zo erg als dat het al was. Als ik het van me af schrijf dan doet het eventjes iets minder zeer.
Maar dan zie ik in de stad een moeder en kind lopen of een heel gezin of een vader met kind. Dat doet dan soms zo zeer. Niet altijd. Soms heb ik ook zoiets van zie je wel er zijn nog wel ouders die werkelijk naar hun kinderen om kijken.

Het feit blijft boven water dat het pijn doet en het soms eventjes door omstandigheden minder wordt.
Ik heb hier een behoorlijke knauw in mijn zelfvertrouwen gekregen. Die ik langzaam aan aan het veranderen ben en terug aan het krijgen ben.

Want dat is dus ook zoiets ik had bijna geen vriendjes vroeger. Nu nog niet echt hoor. Maar als je op scouting zit en er is een leiding die aan je vraagt heb jij wel vriendjes dan doet dat heel veel pijn.
Ik durfde niemand te vertrouwen. Want alles en iedereen in de wereld deed me zeer.
De kinderen op school pestten me , de kinderen uit de wijk pestten me, mijn ouders keken niet naar me om. Ja alleen als ik het in hun ogen niet goed deed. En dat was vaak. Niet dat ze me vaak heb geslagen hoor. Maar wel geestelijk hebben ze me helemaal klein gekregen.
Dat heb ik je al verteld.

Heb heel lang een masker gedragen. Letterlijk onder een laag make-up. Dat heb ik nu niet meer nodig. Alleen de pijn is er nog wel.

Groetjes Regina
Kinderen vertrouwde ik niet. Ben door hun onder de poep gesmeerd (op school), geslagen, achter na gezeten, gepeste, de meeste dingen gebeurde op school. En zowel school als mijn ouders deden er niet veel aan. Geloof dat 1 keer mijn moeder boos naar school is gegaan en verder niets.