De laatste tijd kom ik niet aan mijn innerlijke rust toe. Ben met zoveel dingen in mijn hoofd bezig dat het nadenken soms al te veel lijkt. Als alles stil is in huis moet ik geluiden om me heen hebben. Heb ik te veel geluiden om me heen kan ik behoorlijk grauwen en snauwen.
Mediteren wat is dat??
Dat lukt me al helemaal niet op dit moment. Even rustig gaan zitten lijkt soms al teveel. Ja achter de computer lukt het me. Maar voor de rest heb ik een opgejaagd gevoel. Als of er iets moet gebeuren en ik er niet achter kom wat.
Ben er ook sinds gisteren achter dat dit aan het spelen is. Maar dan kan ik afgeleid worden door de dingen buiten en zo nu en dan weglopen. Wat ook regelmatig gebeurt.
Wandelen brengt wel gesprekken naar boven samen met vriendlief of als ik zelf loop gedachtes. Maar dan nog heb ik niet de rust om rustige te zitten en te zijn.
Dat mis ik echt enorm.
Van de week meerdere malen geprobeerd en als ik dan ga zitten dan moet er een muziekje op of de tv moet aan. Allemaal dingen die moeten voor mijn gevoel. Misschien ligt daar wel de link
Het woordje moeten breng bij mij toch wel een antipathie naar boven. De laatste tijd moet ik al zoveel.
Ik moet afvallen (en dat wil ik ook absoluut)
ik moet opletten met wat ik eet (anders val ik niet af)
ik moet het huishouden doen samen met vriendlief
ik moet boodschappen doen
ik moet rekeningen betalen
ik moet werken anders is er geen geld
ik moet meer bewegen
ik moet dingen van het verleden loslaten want die zijn op dit moment niet belangrijk
ZO kan ik wel doorgaan. Een hoop van het moeten zit al verweven in het dagelijks leven maar toch. Zou soms gewoon weer eventjes ik willen zijn. Even lekker zitten met mezelf en de natuur. Maar denk dat er ook een stuk angst zit als ik dat ga doen waardoor ik het niet doe. Ben met zoveel dingen bezig die emotioneel heel heftig zijn voor mij. Daardoor blokkeer ik daar mezelf een beetje in om maar te kunnen functioneren. Maar ja dat gaat nu zijn tol eisen.
Het moeten mag van mij willen worden. Het verwerken van de dingen die nu spelen daar heb ik tijd voor nodig. Tijd en rust.
Rust kan ik mezelf wel geven. Tijd zal ik er vrij voor maken. Dichterbij mezelf komen is wat ik wil.
Misschien is het gewoon ook de dingen omdraaien naar ik wil.
Ik wil werken
ik wil afvallen etc
Denk dat ik vandaag en anders morgen maar een ritueel voor mezelf ga doen. Zodat er wat meer rust in me komt. Denk dat het morgenavond word dan is het ook volle maan. Zodat ik alles wat meer op een rijtje kan krijgen en mijn gevoel weer kan openen. Heb geen zin om mezelf voorbij te lopen.
Kan de Godin bridget vragen om heling en inzichten. Het idee van het ritueel brengt al meer rust in m'n lijf. Het is een goede beslissing om te doen.
Blessed be
zaterdag 27 februari 2010
vrijdag 26 februari 2010
feriliteits verpleegkundige 26-02
Ben net terug van de feriliteits verpleegkundige. Ik moet toch wat meer calorieën binnen krijgen om mijn lichaam goed te laten verbranden.
Dr Frank dieet mag ik niet gaan doen. Ook al is het eventueel wel goed voor mensen die pcos hebben. Baal daar wel een beetje van. Maar ja ik doe nu nog maar even wat ze zeggen.
Dat ik pcos heb is inderdaad nog niet helemaal gediagnosteerd maar er is wel een groot vermoede. Alleen omdat ik te groot overgewicht heb kan het nog niet helemaal geconstateerd worden.
Nou dat was een beetje het nare kantje van het verhaal.
De resultaten na drie weken zijn zeer positief al zeg ik het zelf.
vetpercentage is 1,1% gedaald.
spiermassa is 0,6% gestegen
Vocht is ook 1,1 procent gestegen was op het randje van goed
Ideaal gewicht stond op 96,3 is nu 95,9
Centimeters heup is 6cm minder
centimeters taille is 5 centimeter minder.
Gewicht was daar ook minder dan op de wii. Maar ik blijf van de wii uitgaan.
Beweging catogorie is van 1 naar 3 gegaan. Ben dus veel meer gaan bewegen.
Vind het wel resultaten waar ik best wel trots op ben in 3 weken tijd.
19 maart heb ik weer een afspraak staan. Dus we gaan er weer voor. Op naar het volgende positieve resultaat.
Ik moet ook foliumzuur gaan slikken en anders vitamine tabletten waar alles in zit. Huis omdat je niet alle stoffen binnen krijg.
Maar ook omdat we proberen zwanger te worden dan schijnt het goed te werken.
De verpleegkundige wist namelijk te vertellen dat (niet in alle gevallen) als er een kindje met een open ruggetje geboren is het vaak er aan heeft gelegen dat de moeder geen folium heeft geslikt.
De weegschaal gaf een hoog calorieën waarde aan en dat deed hij de vorige keer ook al. Vandaag maar even gevraagd van hoe en wat. Blijkt dat de weegschaal dan denkt na aanleiding van mijn gewicht en alles wat ik binnen heb gekregen. Nou dat is wel even schrikken wat die dan denkt. Namelijk 4247 calorieën.
Ik moet nu tussen de 1759 en de 3500 calorieën per dag binnen krijgen. Vind dat laatste getal wel erg hoog en dat ga ik ook zeker niet doen.
Kom zelf soms amper aan de 1759.
Maar ja ik kan een eetpatroon die ik al jaren heb niet in eens helemaal goed veranderen naar de goede dingen.
Maar ben wel zeer goed bezig met alles.
Groetjes Regina
Dr Frank dieet mag ik niet gaan doen. Ook al is het eventueel wel goed voor mensen die pcos hebben. Baal daar wel een beetje van. Maar ja ik doe nu nog maar even wat ze zeggen.
Dat ik pcos heb is inderdaad nog niet helemaal gediagnosteerd maar er is wel een groot vermoede. Alleen omdat ik te groot overgewicht heb kan het nog niet helemaal geconstateerd worden.
Nou dat was een beetje het nare kantje van het verhaal.
De resultaten na drie weken zijn zeer positief al zeg ik het zelf.
vetpercentage is 1,1% gedaald.
spiermassa is 0,6% gestegen
Vocht is ook 1,1 procent gestegen was op het randje van goed
Ideaal gewicht stond op 96,3 is nu 95,9
Centimeters heup is 6cm minder
centimeters taille is 5 centimeter minder.
Gewicht was daar ook minder dan op de wii. Maar ik blijf van de wii uitgaan.
Beweging catogorie is van 1 naar 3 gegaan. Ben dus veel meer gaan bewegen.
Vind het wel resultaten waar ik best wel trots op ben in 3 weken tijd.
19 maart heb ik weer een afspraak staan. Dus we gaan er weer voor. Op naar het volgende positieve resultaat.
Ik moet ook foliumzuur gaan slikken en anders vitamine tabletten waar alles in zit. Huis omdat je niet alle stoffen binnen krijg.
Maar ook omdat we proberen zwanger te worden dan schijnt het goed te werken.
De verpleegkundige wist namelijk te vertellen dat (niet in alle gevallen) als er een kindje met een open ruggetje geboren is het vaak er aan heeft gelegen dat de moeder geen folium heeft geslikt.
De weegschaal gaf een hoog calorieën waarde aan en dat deed hij de vorige keer ook al. Vandaag maar even gevraagd van hoe en wat. Blijkt dat de weegschaal dan denkt na aanleiding van mijn gewicht en alles wat ik binnen heb gekregen. Nou dat is wel even schrikken wat die dan denkt. Namelijk 4247 calorieën.
Ik moet nu tussen de 1759 en de 3500 calorieën per dag binnen krijgen. Vind dat laatste getal wel erg hoog en dat ga ik ook zeker niet doen.
Kom zelf soms amper aan de 1759.
Maar ja ik kan een eetpatroon die ik al jaren heb niet in eens helemaal goed veranderen naar de goede dingen.
Maar ben wel zeer goed bezig met alles.
Groetjes Regina
donderdag 25 februari 2010
30 kilo kwijt en wil ze niet meer terug
Van de week stond ik op de weegschaal en zag dat ik net onder de 140 kilo zat. Maar ja nog niet te enthousiast want dat heb ik de laatste tijd al vaker gehad en kwam dan vervolgens weer even hard aan. Leuk hoor brood eten :)
Maar gisteren leek het dan toch echt zo te zijn. Ik ben sinds 1 1/2 jaar een ruime 30 kilo kwijt. Sterker nog bijna 32 kilo.
In de tijd was ik ook al weer aangekomen en afgevallen. Maar bleef telkens hangen tussen de 145 en 140. Maar nu zit ik er toch echt onder. Kan het niet geloven. Maar ben enorm trots op mezelf.
Heb het toch maar gedaan. Niet snel maar dat hoeft ook niet. Als het er maar vanaf blijft.
Nu moet ik dus nog ruim 48 kilo kwijt raken van de gynaecologe en dat wil ik zelf ook. Maar gewoon het idee dat ik al zoveel kwijt ben. In tussentijd ook een ander maat. Ik zit nu tussen de 48 als het strech is en de 52 in. Is toch wel een heerlijk gevoel. Van een ruime 54- 56 naar deze maat. Voor de benen heb ik echt nog wel een 52 nodig maar voor de bovenkant is het echt 48-50. Heerlijk. Ik zit sinds jaren weer in de 40 maat.
Langzaam aan.
Nu heb ik mezelf belooft om kadootjes te doen als ik 5 kilo afval. Dus ja ga van de week maar iets kleins voor mezelf kopen. Ben zeer benieuwd wat het gaat worden. Heb aardig wat dingen op mijn verlangslijstje staan.
Het is aan de ene kant wel lekker om dit alles kwijt te zijn. Maar het enige nadeel is kleding. Omdat ik toch blijf afvallen koop ik zelde nog kleding.Ja als het echt niet meer gaat en echt giga om mijn lijf hangt dan koop ik wel 1 of 2 setjes nieuw. Want meer is weggegooid geld. Pas als het dan echt op is of want dan ook dan koop ik 1 dingetje nieuw.
Nou ik ga maar verder met afvallen want het doel komt met elke ons die ik afval steeds dichterbij.
Groetjes Regina
Maar gisteren leek het dan toch echt zo te zijn. Ik ben sinds 1 1/2 jaar een ruime 30 kilo kwijt. Sterker nog bijna 32 kilo.
In de tijd was ik ook al weer aangekomen en afgevallen. Maar bleef telkens hangen tussen de 145 en 140. Maar nu zit ik er toch echt onder. Kan het niet geloven. Maar ben enorm trots op mezelf.
Heb het toch maar gedaan. Niet snel maar dat hoeft ook niet. Als het er maar vanaf blijft.
Nu moet ik dus nog ruim 48 kilo kwijt raken van de gynaecologe en dat wil ik zelf ook. Maar gewoon het idee dat ik al zoveel kwijt ben. In tussentijd ook een ander maat. Ik zit nu tussen de 48 als het strech is en de 52 in. Is toch wel een heerlijk gevoel. Van een ruime 54- 56 naar deze maat. Voor de benen heb ik echt nog wel een 52 nodig maar voor de bovenkant is het echt 48-50. Heerlijk. Ik zit sinds jaren weer in de 40 maat.
Langzaam aan.
Nu heb ik mezelf belooft om kadootjes te doen als ik 5 kilo afval. Dus ja ga van de week maar iets kleins voor mezelf kopen. Ben zeer benieuwd wat het gaat worden. Heb aardig wat dingen op mijn verlangslijstje staan.
Het is aan de ene kant wel lekker om dit alles kwijt te zijn. Maar het enige nadeel is kleding. Omdat ik toch blijf afvallen koop ik zelde nog kleding.Ja als het echt niet meer gaat en echt giga om mijn lijf hangt dan koop ik wel 1 of 2 setjes nieuw. Want meer is weggegooid geld. Pas als het dan echt op is of want dan ook dan koop ik 1 dingetje nieuw.
Nou ik ga maar verder met afvallen want het doel komt met elke ons die ik afval steeds dichterbij.
Groetjes Regina
morgen 26-02
Morgen ga ik weer naar de verpleegkundige. Dan word alles weer gemeten en gedaan. Ben benieuwd hoe het eruit ziet allemaal. Hoop toch wel dat mijn schrikbarende vet percentage van 48% is verminderd.
Een vriendin van me heeft een voedingswijze gevonden die heel goed past bij mensen die PCOs hebben. Dit wil ik toch wel aankaarten morgen bij de verpleegkundige.
Het is heel veel eiwitten in ieder geval.
Morgen gaat vriendlief ook mee omdat die toch wel wat vragen heeft van hoe of wat.
De eerste dagen was hij best wel gepikeerd dat ik zoveel moest eten en dergelijke.
Gisterenavond waren we lekker aan het wandelen en vroeg hij ineens hoe ik me voelde nu dat ik ruim 30 kilo kwijt ben (ja mensen ik heb een grens bereikt) Sinds gisteren ben ik sinds het sonja bakkeren en dergelijke 31 kilo kwijt. Hij vroeg zich af hoe het allemaal voelde. We merken beide dat mijn conditie een stuk beter is geworden. En dat ik minder snel vermoeid ben. Dat ik langer dingen vol kan houden. Maar dat was zijn vraag niet.
Lichamelijk voel ik me beter en lekkerder in mijn lijf. Maar geestelijk lijkt het wel een warboel. Omdat er om de een of andere reden ook nieuwe dingen komen kijken en ook oude dingen. Hier kom ik ook wel weer uit.
Heb ook een vraag voor de verpleegkundige morgen of PCOs met emotionele buien te maken heeft.
Heb ook iets gelezen dat PCOs de vraag naar insuline groter maak. Jippie dan is het echt stoppen met zoveel mogelijk suiker. Wil niet later insuline moeten gaan gebruiken.
Misschien komen er nog wel meer vragen naar boven. Weet je wat ook wel lekker is nu dat er zoveel af is. Kleding van toen hangt nu echt om mijn lijf heen.
Maar morgen de verpleegkundige.
Een vriendin van me heeft een voedingswijze gevonden die heel goed past bij mensen die PCOs hebben. Dit wil ik toch wel aankaarten morgen bij de verpleegkundige.
Het is heel veel eiwitten in ieder geval.
Morgen gaat vriendlief ook mee omdat die toch wel wat vragen heeft van hoe of wat.
De eerste dagen was hij best wel gepikeerd dat ik zoveel moest eten en dergelijke.
Gisterenavond waren we lekker aan het wandelen en vroeg hij ineens hoe ik me voelde nu dat ik ruim 30 kilo kwijt ben (ja mensen ik heb een grens bereikt) Sinds gisteren ben ik sinds het sonja bakkeren en dergelijke 31 kilo kwijt. Hij vroeg zich af hoe het allemaal voelde. We merken beide dat mijn conditie een stuk beter is geworden. En dat ik minder snel vermoeid ben. Dat ik langer dingen vol kan houden. Maar dat was zijn vraag niet.
Lichamelijk voel ik me beter en lekkerder in mijn lijf. Maar geestelijk lijkt het wel een warboel. Omdat er om de een of andere reden ook nieuwe dingen komen kijken en ook oude dingen. Hier kom ik ook wel weer uit.
Heb ook een vraag voor de verpleegkundige morgen of PCOs met emotionele buien te maken heeft.
Heb ook iets gelezen dat PCOs de vraag naar insuline groter maak. Jippie dan is het echt stoppen met zoveel mogelijk suiker. Wil niet later insuline moeten gaan gebruiken.
Misschien komen er nog wel meer vragen naar boven. Weet je wat ook wel lekker is nu dat er zoveel af is. Kleding van toen hangt nu echt om mijn lijf heen.
Maar morgen de verpleegkundige.
dinsdag 23 februari 2010
geld
Waarom draait bijna de hele maatschappij om geld??
Waarom kunnen we niet gewoon normaal doen met ruim handel. Dingen ruilen voor anderen producten. Waar iemand goed in is. Kwaliteiten van andere waarden.
Normen en waardes die geëerd worden en gerespecteerd.
Het lijkt tegenwoordig wel dat je echt alles moet betalen en niets meer gratis kan krijgen.
Hier gaan mijn nek haren regelmatig overeind van staan. Ik vind geld een verschrikkelijk middel. Kijk hoeveel landen er door kapot gaan en hoeveel mensen er voor geld zijn vermoord.
Nou wil ik niet zeggen dat ruilhandel alles is maar toch. Je betaalt dan met diensten of producten waar je goed in ben. Of je gaat het leren bij iemand en daar voor bied je als betaling hulp aan en doe je allerlei klusjes.
Als ik dan ook kijk hoeveel geld we kunnen doneren aan andere landen en niet kijken naar mensen die hier in ons eigen land het slecht hebben. Nee daar lopen de meeste mensen hard aan voorbij.
Kijk eens rond. Help andere mensen als je dat kan op wat voor manier dan ook.
Geld vind ik koud en hard. En als je het niet heb heb je niets. Heb je te veel dan heb je mensen om je heen die alleen maar met je bevriend zijn vanwege het geld. Tuurlijk zijn niet alle mensen zo absoluut niet. Maar heel veel wel.
Heb je net genoeg dan wil je meer omdat je dan luxe artikelen wil kunnen kopen.
Nee echt geld en ik zijn geen vrienden. En instanties die geld van je willen al helemaal niet.
Sorry als ik hier mensen mee beledig maar zo voel ik het.
Waarom kunnen we niet gewoon normaal doen met ruim handel. Dingen ruilen voor anderen producten. Waar iemand goed in is. Kwaliteiten van andere waarden.
Normen en waardes die geëerd worden en gerespecteerd.
Het lijkt tegenwoordig wel dat je echt alles moet betalen en niets meer gratis kan krijgen.
Hier gaan mijn nek haren regelmatig overeind van staan. Ik vind geld een verschrikkelijk middel. Kijk hoeveel landen er door kapot gaan en hoeveel mensen er voor geld zijn vermoord.
Nou wil ik niet zeggen dat ruilhandel alles is maar toch. Je betaalt dan met diensten of producten waar je goed in ben. Of je gaat het leren bij iemand en daar voor bied je als betaling hulp aan en doe je allerlei klusjes.
Als ik dan ook kijk hoeveel geld we kunnen doneren aan andere landen en niet kijken naar mensen die hier in ons eigen land het slecht hebben. Nee daar lopen de meeste mensen hard aan voorbij.
Kijk eens rond. Help andere mensen als je dat kan op wat voor manier dan ook.
Geld vind ik koud en hard. En als je het niet heb heb je niets. Heb je te veel dan heb je mensen om je heen die alleen maar met je bevriend zijn vanwege het geld. Tuurlijk zijn niet alle mensen zo absoluut niet. Maar heel veel wel.
Heb je net genoeg dan wil je meer omdat je dan luxe artikelen wil kunnen kopen.
Nee echt geld en ik zijn geen vrienden. En instanties die geld van je willen al helemaal niet.
Sorry als ik hier mensen mee beledig maar zo voel ik het.
maandag 22 februari 2010
Het weekend
Nou het weekend is al weer voorbij. Helaas.
Zaterdag ging het wandelen toch nog door. Alleen las ik pas om kwart voor 10 het berichtje en ik moest op 11 uur in Leiden zijn. Hum haasten was het wel dus. Maar al met al wel gehaald.
We hebben heerlijk gewandeld in het gebied bij Vuursche met een fijne groep. Ik heb een hekel aan mensen die gaan wandelen en dan hun telefoon aan hebben. Meestal zet ik hem dan ook lekker uit. Dit keer was ik het vergeten en prompt werd ik gebeld.
Na de wandeling zijn we nog even lekker thee gaan drinken bij iemand thuis.
Ik ben in de loop van de middag lekker naar huis gegaan ook met de gedachten van morgen word het ook een lange en bijzondere dag.
Zondagochtend was het al vroeg op staan. Normaal slapen we uit en zetten we ook geen wekker. Tenzij ik moet werken maar dat was niet zo. Maar toch de wekker gezet want we ging naar de wolven in België. Vriendlief was dit keer snel uit bed en ook vrij snel aangekleed.
Om 10 uur werden we opgehaald en was het toch echt tijd om naar de wolven toe te gaan. Hoe dichterbij we kwamen hoe meer sneeuw er lag. Was heel mooi om te zien (nee ik ben nog niet sneeuwmoe). We hebben lekker rustig aangedaan en waren als nog op tijd. Aangekomen op het terrein zagen we al een aantal poolwolven naar ons kijken.
We hebben heerlijk genoten van alles wat we zagen.
Voor vriendlief en mij was het de 2de keer dat we er heen gingen. De anderen die mee waren gingen voor de eerste keer dus die hebben we lekker alles laten vragen. Ik heb vooral staan genieten.
Toen we bij het hok van Luke kwamen stond hij te huilen. Zo gaaf om te horen. Helaas werd ons verteld dat door gladheid daar in het terrein van Luke we niet bij hem konden komen.
Uiteindelijk mochten we toch eventjes naar binnen. We konden niet ver lopen door de sneeuw en de gladheid. Want dat was het zeker. Maar we hebben allemaal even Luke kunnen aanhalen.
Ik heb een enorme zwak voor Luke. Zie foto's hieronder:
We kregen ook te horen dat een van de poolwolven door haar roede was aangevallen. Helaas kan ze niet meer terug geplaatst worden na deze aanval en moet ze tot dat de grond zacht genoeg is even bivakkeren in een soort container.
Later bleek het de laagste in de rang te zijn die mijn hart had gestolen de eerste keer. Ze had me maar heel even aangekeken en ik was verkocht.
We hebben ook nog bij de lammetjes mogen kijken die nog geen week oud waren. Sterk nog 2 waren een woensdag geboren en 1 een vrijdag. Dus echt maar een paar dagen oud.
We hebben er echt een paar uur rond gelopen en als we niet terug naar Nederland moesten waren we waarschijnlijk nog wel langer gebleven. Maar ja de mensen van het centrum moeten ook hun werk kunnen doen.
Het is toch heel bijzonder om alle informatie die je krijgt en ook ziet met hoeveel passie deze mensen het centrum runnen.
Het was een bijzondere dag en een geslaagde dag.
Zaterdag ging het wandelen toch nog door. Alleen las ik pas om kwart voor 10 het berichtje en ik moest op 11 uur in Leiden zijn. Hum haasten was het wel dus. Maar al met al wel gehaald.
We hebben heerlijk gewandeld in het gebied bij Vuursche met een fijne groep. Ik heb een hekel aan mensen die gaan wandelen en dan hun telefoon aan hebben. Meestal zet ik hem dan ook lekker uit. Dit keer was ik het vergeten en prompt werd ik gebeld.
Na de wandeling zijn we nog even lekker thee gaan drinken bij iemand thuis.
Ik ben in de loop van de middag lekker naar huis gegaan ook met de gedachten van morgen word het ook een lange en bijzondere dag.
Zondagochtend was het al vroeg op staan. Normaal slapen we uit en zetten we ook geen wekker. Tenzij ik moet werken maar dat was niet zo. Maar toch de wekker gezet want we ging naar de wolven in België. Vriendlief was dit keer snel uit bed en ook vrij snel aangekleed.
Om 10 uur werden we opgehaald en was het toch echt tijd om naar de wolven toe te gaan. Hoe dichterbij we kwamen hoe meer sneeuw er lag. Was heel mooi om te zien (nee ik ben nog niet sneeuwmoe). We hebben lekker rustig aangedaan en waren als nog op tijd. Aangekomen op het terrein zagen we al een aantal poolwolven naar ons kijken.
We hebben heerlijk genoten van alles wat we zagen.
Voor vriendlief en mij was het de 2de keer dat we er heen gingen. De anderen die mee waren gingen voor de eerste keer dus die hebben we lekker alles laten vragen. Ik heb vooral staan genieten.
Toen we bij het hok van Luke kwamen stond hij te huilen. Zo gaaf om te horen. Helaas werd ons verteld dat door gladheid daar in het terrein van Luke we niet bij hem konden komen.
Uiteindelijk mochten we toch eventjes naar binnen. We konden niet ver lopen door de sneeuw en de gladheid. Want dat was het zeker. Maar we hebben allemaal even Luke kunnen aanhalen.
Ik heb een enorme zwak voor Luke. Zie foto's hieronder:
We kregen ook te horen dat een van de poolwolven door haar roede was aangevallen. Helaas kan ze niet meer terug geplaatst worden na deze aanval en moet ze tot dat de grond zacht genoeg is even bivakkeren in een soort container.
Later bleek het de laagste in de rang te zijn die mijn hart had gestolen de eerste keer. Ze had me maar heel even aangekeken en ik was verkocht.
We hebben ook nog bij de lammetjes mogen kijken die nog geen week oud waren. Sterk nog 2 waren een woensdag geboren en 1 een vrijdag. Dus echt maar een paar dagen oud.
We hebben er echt een paar uur rond gelopen en als we niet terug naar Nederland moesten waren we waarschijnlijk nog wel langer gebleven. Maar ja de mensen van het centrum moeten ook hun werk kunnen doen.
Het is toch heel bijzonder om alle informatie die je krijgt en ook ziet met hoeveel passie deze mensen het centrum runnen.
Het was een bijzondere dag en een geslaagde dag.
vrijdag 19 februari 2010
ritueel van Imbolc
Met imbolc heb ik een viering gegeven met in mijn ogen een heel mooi ritueel. Dat ritueel bleef als een draad door de viering heen gaan.
Tijdens een meditatie kregen ze een bol in hun handen. Die bol staat voor de dingen die ze hebben losgelaten in de meditatie en die nu als iets moois en puur mag gaan groeien.
Later had ik in een andere kamer een cirkel van licht gemaakt door waxinelichtjes aan te steken (was de bedoeling een spiraal van licht te lopen, alleen was de ruimte daarvoor te klein). In het midden van die cirkel lag aarde en stond een bloempot. Het was de bedoeling om de bol van de meditatie te planten in de cirkel van licht. Terwijl dat werd gedaan zong ik de chant ancient mother.
Degene die het onder ging vond het een heel mooi ritueel. We hadden tijdens de viering ook nog melk opgeladen in de energie van Imbolc. Deze werd als beginnende voeding aan het nieuwe gegeven.
Zelf heb ik later hetzelfde ritueel gedaan. Alleen iets anders omdat ik niet zelf in een meditatie kan wegzakken als ik die zelf voorlees.
Ik heb een stuk angst wat getransformeerd mag worden zodat ik het echt los kan laten in de bloembol gestopt. Daarna tijdens het planten heb ik ancient mother gezongen.
Gisteren keek ik even naar de pot. En tot mijn verbazing maar ook tot mijn blijdschap komen er een paar groene puntjes omhoog. Heb echt het gevoel daardoor dat mijn offer is geaccepteerd.
Als ik er dan naar kijk kan ik niet anders dan genieten.
De bloembollen die over waren zijn meegegaan naar mijn Oom en tante. Hoop dat ik daar dan binnenkort ze kan zien groeien.
Blessed be
Tijdens een meditatie kregen ze een bol in hun handen. Die bol staat voor de dingen die ze hebben losgelaten in de meditatie en die nu als iets moois en puur mag gaan groeien.
Later had ik in een andere kamer een cirkel van licht gemaakt door waxinelichtjes aan te steken (was de bedoeling een spiraal van licht te lopen, alleen was de ruimte daarvoor te klein). In het midden van die cirkel lag aarde en stond een bloempot. Het was de bedoeling om de bol van de meditatie te planten in de cirkel van licht. Terwijl dat werd gedaan zong ik de chant ancient mother.
Degene die het onder ging vond het een heel mooi ritueel. We hadden tijdens de viering ook nog melk opgeladen in de energie van Imbolc. Deze werd als beginnende voeding aan het nieuwe gegeven.
Zelf heb ik later hetzelfde ritueel gedaan. Alleen iets anders omdat ik niet zelf in een meditatie kan wegzakken als ik die zelf voorlees.
Ik heb een stuk angst wat getransformeerd mag worden zodat ik het echt los kan laten in de bloembol gestopt. Daarna tijdens het planten heb ik ancient mother gezongen.
Gisteren keek ik even naar de pot. En tot mijn verbazing maar ook tot mijn blijdschap komen er een paar groene puntjes omhoog. Heb echt het gevoel daardoor dat mijn offer is geaccepteerd.
Als ik er dan naar kijk kan ik niet anders dan genieten.
De bloembollen die over waren zijn meegegaan naar mijn Oom en tante. Hoop dat ik daar dan binnenkort ze kan zien groeien.
Blessed be
Leuke weekend voor de boeg
Van het weekend staan er allemaal leuke dingen gepland. Zo wie zo de weekend zitten bij ons altijd heel vol met allerlei dingen om te doen of uit stapjes.
Maar dit weekend moest ik echt keuzes maken.
Zo staat er weer een gothic beurs in Rijswijk. Zo zou ik eventueel bij de Viersprong gaan wandelen. Zondag was er ook van alles mogelijke maar hebben we ook een keuze gemaakt.
Morgen ga ik wandelen met vrienden in Vuursche. Ben er nog niet geweest maar heb gewoon heerlijk zin en behoefte om te wandelen. Mocht dit door wat voor reden niet doorgaan hebben vriendlief en ik afgesproken om te gaan wandelen in de viersprong. Een stukje Biesbosch.
Zondag gaan we naar de Wolven. Dit hebben we vorig jaar eind augustus ook gedaan. Het was een hele bijzondere ervaring die ik maar al te graag een keer over wil doen.
Je kan zo dichtbij ze komen dat is gewoon ongelofelijk. De mensen die de wolven organiseren die zijn echt hartstikke lief.
Ze hebben alle vragen beantwoord die we hadden. Bovendien zouden we er maar 1 uurtje zijn en we zijn er toen veel langer gebleven en hadden nog wel langer willen blijven vooral vriendlief en ik. Het was ook het verjaardagscadeau voor mijn vriendlief.
Nu gaan we zondag met een collega en haar zoontje. Ben benieuwd hoe die het gaan ervaren.
Ik wilde graag terug omdat we ze nu beter kunnen zien want er zijn minder planten. Maar ook om dieper op zielen niveau in contact met ze te komen.
Want zodra ze diep in je ogen kijken gebeurt er van alles. En het diep in je ogen kijken hoef maar heel even. Uiteraard gaat er een camera mee. Misschien wel 2 zodat we beide foto's kunnen maken.
Ik heb tegen mijn collega verteld dat ze haar zoontje en misschien haar zelf maar even alle vragen die ze hebben moeten opschrijven. Zodat als ze daar zijn er geen eentje kunnen vergeten.
Ben ook wel heel benieuwd naar hun reactie. Aangezien ik heel enthousiast over dingen kan vertellen kan het voor hun wel een complete flater zijn.
Maar dat denk ik niet.
Waar kan je nu echt zo dichtbij wolven komen die zoveel ruimte hebben. Want in een dierentuin zitten ze veel te dicht op elkaar en hebben te weinig bewegingsruimte. Ook al proberen ze het nog ze gaan niet buiten de normen van de wet. Terwijl de dieren veel en veel meer ruimte nodig hebben.
Mocht je ook geinteresseerd zijn kan je op de volgende website dingen ervan bekijken:
http://www.wolf-center.eu/
Daar kan je eventueel ook een afspraak maken om langs te gaan. Hou er rekening mee dat het een behoorlijk stukje rijden is maar absoluut de moeite waard als je meer van wolven wil weten.
Je kan ook een wolf adopteren. Dat hebben vriendlief en ik ook gelijk gedaan. We hebben Nuri geadopteerd. Misschien dat we van het weekend er nog eentje gaan adopteren maar dat zien we daar wel.
Maar dit weekend moest ik echt keuzes maken.
Zo staat er weer een gothic beurs in Rijswijk. Zo zou ik eventueel bij de Viersprong gaan wandelen. Zondag was er ook van alles mogelijke maar hebben we ook een keuze gemaakt.
Morgen ga ik wandelen met vrienden in Vuursche. Ben er nog niet geweest maar heb gewoon heerlijk zin en behoefte om te wandelen. Mocht dit door wat voor reden niet doorgaan hebben vriendlief en ik afgesproken om te gaan wandelen in de viersprong. Een stukje Biesbosch.
Zondag gaan we naar de Wolven. Dit hebben we vorig jaar eind augustus ook gedaan. Het was een hele bijzondere ervaring die ik maar al te graag een keer over wil doen.
Je kan zo dichtbij ze komen dat is gewoon ongelofelijk. De mensen die de wolven organiseren die zijn echt hartstikke lief.
Ze hebben alle vragen beantwoord die we hadden. Bovendien zouden we er maar 1 uurtje zijn en we zijn er toen veel langer gebleven en hadden nog wel langer willen blijven vooral vriendlief en ik. Het was ook het verjaardagscadeau voor mijn vriendlief.
Nu gaan we zondag met een collega en haar zoontje. Ben benieuwd hoe die het gaan ervaren.
Ik wilde graag terug omdat we ze nu beter kunnen zien want er zijn minder planten. Maar ook om dieper op zielen niveau in contact met ze te komen.
Want zodra ze diep in je ogen kijken gebeurt er van alles. En het diep in je ogen kijken hoef maar heel even. Uiteraard gaat er een camera mee. Misschien wel 2 zodat we beide foto's kunnen maken.
Ik heb tegen mijn collega verteld dat ze haar zoontje en misschien haar zelf maar even alle vragen die ze hebben moeten opschrijven. Zodat als ze daar zijn er geen eentje kunnen vergeten.
Ben ook wel heel benieuwd naar hun reactie. Aangezien ik heel enthousiast over dingen kan vertellen kan het voor hun wel een complete flater zijn.
Maar dat denk ik niet.
Waar kan je nu echt zo dichtbij wolven komen die zoveel ruimte hebben. Want in een dierentuin zitten ze veel te dicht op elkaar en hebben te weinig bewegingsruimte. Ook al proberen ze het nog ze gaan niet buiten de normen van de wet. Terwijl de dieren veel en veel meer ruimte nodig hebben.
Mocht je ook geinteresseerd zijn kan je op de volgende website dingen ervan bekijken:
http://www.wolf-center.eu/
Daar kan je eventueel ook een afspraak maken om langs te gaan. Hou er rekening mee dat het een behoorlijk stukje rijden is maar absoluut de moeite waard als je meer van wolven wil weten.
Je kan ook een wolf adopteren. Dat hebben vriendlief en ik ook gelijk gedaan. We hebben Nuri geadopteerd. Misschien dat we van het weekend er nog eentje gaan adopteren maar dat zien we daar wel.
donderdag 18 februari 2010
3 jaren kriebel
Ik werk nu bijna 3 jaar voor dezelfde werkgever op dezelfde locatie. Altijd tussen de 2 en 3 jaar begint het bij mij te kriebelen dat ik ergens anders heen moet gaan. Ik ga dan ook zoeken en kijken.
Niet dat er geen uitdagingen voor me meer zijn. Maar ik wil gewoon dan wat anders. Nieuwe ervaringen opdoen.
Ik probeer echt op de locatie te kijken wat er voor uitdaging er nog zijn maar die zie ik dan niet meer.
Ik heb nu een contract van 18 uur per week. Niet veel maar voor mij genoeg op deze locatie. Zeker met alle probleemmatiek die ik zelf nog eens heb. Nou zou ik nog op andere locatie kunnen gaan werken binnen de instelling alleen is dat de grote vraag wil ik dat wel.
Is het niet de instelling waar ik tegen aanloop. Alle regeltjes en dingetjes. Soms voor mijn gevoel ook vriendjespolitiek. En dan alle bezuinigingen die er bij komen kijken. Nee dan is het voor mij wel klaar. Maar in deze tijd is het niet makkelijk om een andere baan te vinden en bovendien wat wil ik dan.
Ik heb wel door dat ik geprikkeld moet worden en dat word er nu niet gedaan bij mij. Sommige dingen gaan al op de automatische piloot. Vind dat zelf niet goed. Zeker niet als je met mensen werk. Daar hoor je met gevoel te kunnen werken.
Misschien moet ik hier eens met mijn teamleidster over praten. Gewoon om te kijken wat er nog voor mogelijkheden er zijn. Misschien een opleiding of cursus. Misschien doel gerichten taken. Al heb ik geen eens tijd voor de taken die er nu al voor me liggen.
Soms twijfel ik dan zo erg aan mezelf ( he leuk hoor het element lucht) of ik wel geschikt ben voor het werk. Maar dat ben ik wel.
Het is werk wat ik echt leuk vind en bijzonder en mooi. Ja er zitten vervelende stukken aan maar die wegen niet op tegen het feit dat je soms ineens een heerlijke knuffel krijg. Zonder dat ze iets meer van je willen.
En toch blijft het gevoel van dat er iets moet veranderen in het werk voor mij spelen.
Stoppen met de zorg kan ik niet. Heb dat een paar jaar geleden gedaan en voelde helemaal als of ik niet compleet was. Dan liep ik in de stad en zag ze altijd of ze spraken me aan. Dan ging het ook kriebelen van eigenlijk wil ik het wel weer.
Maar nu is de vraag welke kant wil ik op.
Wil ik een opleiding gaan doen. Aan de ene kant wel. maar aan de andere kant wil ik niet meer verantwoordelijkheid omdat je dan nog minder op de werkvloer ben dan dat je nu al ben.
Misschien een verdieping cursus dan. Ja en nee want er zijn zoveel dingen die me interesseren dat ik geen eens weet waar ik moet beginnen. Bovendien lijkt het soms wel of de mensen die een hogere functie hebben wel voor alles in aanmerking komen dan de andere.
Al die dingen die ik zie en waarneem zorgen nog meer voor de kriebels.
Misschien moet ik toch maar gewoon nog even blijven en eerst alles voor mezelf op een rijtje zetten. Want ja ben toch met een hoop dingen bezig en als ik dan ook nog eens van baan ga wisselen dan neem ik echt te veel hooi op mijn vork.
Ben toch al stress gevoelig.
Plan van aanpak voor mezelf is dus:
* kijken voor mogelijkheden om door te groeien qua werk maar ook qua mijn leven.
* werken aan mezelf en de problemen die nu spelen
* mijn eigen dingen neer zetten qua vieringen
* genieten van het leven
Zijn toch wel belangrijke punten voor mezelf om mee aan de slag te gaan.
Neemt niet weg dat de kriebels er nog steeds zijn. Ik kan me het alleen geestelijk niet veroorloven om nu nog van baan te gaan verwisselen. Bovendien wie zeg dat ik het dan naar mijn zin zal hebben en krijgen.
Maar je heb best kans dat ik toch besluit om over een paar maanden te gaan solliciteren om te kijken wat de mogelijkheden zijn.
Groetjes Regina
Niet dat er geen uitdagingen voor me meer zijn. Maar ik wil gewoon dan wat anders. Nieuwe ervaringen opdoen.
Ik probeer echt op de locatie te kijken wat er voor uitdaging er nog zijn maar die zie ik dan niet meer.
Ik heb nu een contract van 18 uur per week. Niet veel maar voor mij genoeg op deze locatie. Zeker met alle probleemmatiek die ik zelf nog eens heb. Nou zou ik nog op andere locatie kunnen gaan werken binnen de instelling alleen is dat de grote vraag wil ik dat wel.
Is het niet de instelling waar ik tegen aanloop. Alle regeltjes en dingetjes. Soms voor mijn gevoel ook vriendjespolitiek. En dan alle bezuinigingen die er bij komen kijken. Nee dan is het voor mij wel klaar. Maar in deze tijd is het niet makkelijk om een andere baan te vinden en bovendien wat wil ik dan.
Ik heb wel door dat ik geprikkeld moet worden en dat word er nu niet gedaan bij mij. Sommige dingen gaan al op de automatische piloot. Vind dat zelf niet goed. Zeker niet als je met mensen werk. Daar hoor je met gevoel te kunnen werken.
Misschien moet ik hier eens met mijn teamleidster over praten. Gewoon om te kijken wat er nog voor mogelijkheden er zijn. Misschien een opleiding of cursus. Misschien doel gerichten taken. Al heb ik geen eens tijd voor de taken die er nu al voor me liggen.
Soms twijfel ik dan zo erg aan mezelf ( he leuk hoor het element lucht) of ik wel geschikt ben voor het werk. Maar dat ben ik wel.
Het is werk wat ik echt leuk vind en bijzonder en mooi. Ja er zitten vervelende stukken aan maar die wegen niet op tegen het feit dat je soms ineens een heerlijke knuffel krijg. Zonder dat ze iets meer van je willen.
En toch blijft het gevoel van dat er iets moet veranderen in het werk voor mij spelen.
Stoppen met de zorg kan ik niet. Heb dat een paar jaar geleden gedaan en voelde helemaal als of ik niet compleet was. Dan liep ik in de stad en zag ze altijd of ze spraken me aan. Dan ging het ook kriebelen van eigenlijk wil ik het wel weer.
Maar nu is de vraag welke kant wil ik op.
Wil ik een opleiding gaan doen. Aan de ene kant wel. maar aan de andere kant wil ik niet meer verantwoordelijkheid omdat je dan nog minder op de werkvloer ben dan dat je nu al ben.
Misschien een verdieping cursus dan. Ja en nee want er zijn zoveel dingen die me interesseren dat ik geen eens weet waar ik moet beginnen. Bovendien lijkt het soms wel of de mensen die een hogere functie hebben wel voor alles in aanmerking komen dan de andere.
Al die dingen die ik zie en waarneem zorgen nog meer voor de kriebels.
Misschien moet ik toch maar gewoon nog even blijven en eerst alles voor mezelf op een rijtje zetten. Want ja ben toch met een hoop dingen bezig en als ik dan ook nog eens van baan ga wisselen dan neem ik echt te veel hooi op mijn vork.
Ben toch al stress gevoelig.
Plan van aanpak voor mezelf is dus:
* kijken voor mogelijkheden om door te groeien qua werk maar ook qua mijn leven.
* werken aan mezelf en de problemen die nu spelen
* mijn eigen dingen neer zetten qua vieringen
* genieten van het leven
Zijn toch wel belangrijke punten voor mezelf om mee aan de slag te gaan.
Neemt niet weg dat de kriebels er nog steeds zijn. Ik kan me het alleen geestelijk niet veroorloven om nu nog van baan te gaan verwisselen. Bovendien wie zeg dat ik het dan naar mijn zin zal hebben en krijgen.
Maar je heb best kans dat ik toch besluit om over een paar maanden te gaan solliciteren om te kijken wat de mogelijkheden zijn.
Groetjes Regina
woensdag 17 februari 2010
confrontaties
Ik had het bericht ouders wat hier ergens bij andere berichten staat ook naar mijn welzijnscoach gestuurd.
Van de week kreeg ik daar een reactie op. Niet dat ik daar blijer van word. Maar het is goed om de confrontaties aan te gaan.
Ze gaat niet op het onderwerp in door het helemaal uit te pluizen nee ze laat het aan mij over. Ze heeft na aanleiding van het mailtje de mail in 2 stukken verdeeld wat als gevolg heeft dat er 2 onderwerpen zijn om mee te werken.
Ouders en Vrienden
Daar vanuit zijn er vragen gesteld die ik nu mag gaan beantwoorden. Confronterende vragen> Auw vragen.
Maar wel vragen die me verder kunnen brengen en me misschien een ander inzicht kunnen brengen. Zodat ik er steeds meer rust in kan vinden.
Simpel iets.
Ik ben heel bang om net zo'n moeder te worden als mijn moeder voor mij is. Wetende dat ik verder ben dan haar en confrontaties niet leuk vind maar wel aanga. Ik Probeer met mijn gevoelens te werken en ze te uiten ook al lukt me dat niet altijd.
Maar haar vragen (welzijnscoach) op dat stukje van het bericht is:
Hoe zie jij je ouderschap?? Hoe definieer jij een goede ouder??
Vragen waar ik nu even geen antwoord op heb. Ik weet alleen dat het tranentrekkers zijn voor mij.
Er word mij een spiegel voor gehouden. Een spiegel die nu even zeer doet. Wetende dat het goed komt.
Dan het hoofdstuk vriendjes/school/ scouting;
Er is ooit een leiding geweest bij scouting die aan mij vroeg of ik wel vrienden had.
De vraag van mijn welzijnscoach:
Wat zei jij tegen de leiding als die vraag aan je gesteld werd en wat was hun reactie hier dan op??
Een auw moment. Echt geloof me.
Ergens ben ik er nu enorm tegen aan het schoppen. Aan de andere kant heb ik het balletje zelf op gegooid en is het nu de tijd om er nog dieper aan te werken.
Het is ook wel bijzonder dat ik het in deze tijd mag verwerken.
Met de hulp van de godin Bridget. De godin van genezing en heling. Nou dat is echt iets wat ik nodig heb.
Blessed be
Van de week kreeg ik daar een reactie op. Niet dat ik daar blijer van word. Maar het is goed om de confrontaties aan te gaan.
Ze gaat niet op het onderwerp in door het helemaal uit te pluizen nee ze laat het aan mij over. Ze heeft na aanleiding van het mailtje de mail in 2 stukken verdeeld wat als gevolg heeft dat er 2 onderwerpen zijn om mee te werken.
Ouders en Vrienden
Daar vanuit zijn er vragen gesteld die ik nu mag gaan beantwoorden. Confronterende vragen> Auw vragen.
Maar wel vragen die me verder kunnen brengen en me misschien een ander inzicht kunnen brengen. Zodat ik er steeds meer rust in kan vinden.
Simpel iets.
Ik ben heel bang om net zo'n moeder te worden als mijn moeder voor mij is. Wetende dat ik verder ben dan haar en confrontaties niet leuk vind maar wel aanga. Ik Probeer met mijn gevoelens te werken en ze te uiten ook al lukt me dat niet altijd.
Maar haar vragen (welzijnscoach) op dat stukje van het bericht is:
Hoe zie jij je ouderschap?? Hoe definieer jij een goede ouder??
Vragen waar ik nu even geen antwoord op heb. Ik weet alleen dat het tranentrekkers zijn voor mij.
Er word mij een spiegel voor gehouden. Een spiegel die nu even zeer doet. Wetende dat het goed komt.
Dan het hoofdstuk vriendjes/school/ scouting;
Er is ooit een leiding geweest bij scouting die aan mij vroeg of ik wel vrienden had.
De vraag van mijn welzijnscoach:
Wat zei jij tegen de leiding als die vraag aan je gesteld werd en wat was hun reactie hier dan op??
Een auw moment. Echt geloof me.
Ergens ben ik er nu enorm tegen aan het schoppen. Aan de andere kant heb ik het balletje zelf op gegooid en is het nu de tijd om er nog dieper aan te werken.
Het is ook wel bijzonder dat ik het in deze tijd mag verwerken.
Met de hulp van de godin Bridget. De godin van genezing en heling. Nou dat is echt iets wat ik nodig heb.
Blessed be
dinsdag 16 februari 2010
foto's van mij en Las Fuegas
Hier zijn ze dan de foto's van dat ik werkelijk op iemand heb gestaan.
De laatste is eigenlijk de eerste. Want daar ben ik nog in gesprek met de dames van Las Fuegas om duidelijk te maken dat ik te zwaar ben.
Ik vond het best wel eng om te doen want daar sta je dan ineens op een mens. Is ook wel van mijn gezicht af te lezen. Maar het was toch ook wel gaaf om te doen achteraf.
Deze foto's zijn gemaakt door fotograaf Martijn van Dijk. Bedankt voor het maken van de foto's heb ik toch nog bewijs.
maandag 15 februari 2010
fairy ball
Gisteren was het eindelijk zo ver. In eerste instantie was er bij een angst dat ik compleet geen zin had. Maar dat bleek absoluut niet zo te zijn. Na het werken ben ik eventjes gaan liggen om even tot rust te komen.
We hebben extreem vroeg gegeten want we wilde wel op tijd weg gaan. Na het eten heeft vriendlief me ingeregen in het corset.
Nadat we helemaal klaar waren met sieraden en dergelijke gingen we op weg. We wilde in eerst gaan lopen maar toen kwam de bus enkele minuten later dus hebben die maar gepakt.
Onderweg werden we wel aangekeken en nagestaard maar dat gaf helemaal niets. Bij Bibelot aangekomen stond er al een klein rijtje. Hum oke dan gaan we maar een half uur blauw bekken dat hebben we er wel voor over.
In de rij was de sfeer gezellig. Stiekem stonden vriendlief en ik toch wel te kijken of we bekende voorbij zagen komen. Want we wisten dat er een aantal kwamen.
Naar binnen toe. Toen we binnen waren was het nog niet zo heel druk. Dat werd het later wel. Ik had ook min of meer met mensen afgesproken om elkaar daar te treffen maar niets concreets. Ik wilde die avond echt genieten en alles even vergeten van de afgelopen tijd. Heerlijk dansen en meezingen met de muziek.
De Kelten zonder grenzen waren het voorprogramma. Op zich wel aardig maar na een tijdje werd het voor mij een beetje eentonige. Je kon ook nog bepaalde dansjes leren.
Toen was het tijd voor omnia. De laatste keer dat ik ze heb zien spelen (nou ja zien spelen, horen spelen) was op Castlefest. Dus keek er erg naar uit. Ik vond het heerlijk. De muziek het dansen. In het begin stond ik een beetje in het midden van vooraan. Daar was niet veel ruimte op te dansen maar kon ik ze wel steeds beter zien. Als je gaat dansen waar het druk is krijg je vanzelf ruimte.
Na een tijdje gingen we bij een groepje staan die aan de kant stonden en daar hebben we heel veel gelachen en gedanst.
Niet heel lang toen we daar stonden werd mijn hand gepakt van een gastoptreden en moest ik mee het podium op.
Wat ik het podium op waarom??
Overdonderd ben ik meegegaan. Daar lag een vrouw op een spijkerbed en er werd me verteld dat ik boven op haar moest gaan staan. Ik bleef maar vragen in het engels houdt ze me wel want ik ben zwaar.
Ja hoor was het antwoordt.
Nou daar ging ik dan. Met mijn rechtervoet op haar buik en de linker op haar borstbeen. Wat de hel. Ik heb op een mens gestaan die op een spijkerbed lag.
Vriendlief was op dat moment even drinken halen en wist niet wat er gebeurde.
Ik was zo overdonderd van alles na dat ik het podium af kwam dat was ook wel een kick.
Een van de dames kwam later nog naar me toe dat ik het goed had gedaan. Ik zei haar nogmaals dat ik echt dacht dat ik te zwaar was. Maar ze verzekerde me dat dat niet zo was want anders hadden ze dat niet gedaan. Helaas heeft vriendlief geen foto's gemaakt dus die blijf ik jullie schuldig en mezelf ook.
Daarna hebben we nog heerlijk met de groep staan dansen en mee staan zingen. We hebben nog een stuk met een aantal opgelopen. Daarna was het echt tijd om naar huis te gaan. Vriendlief moest vandaag weer werken. Ik ben gelukkig nog een paar dagen vrij.
We hebben extreem vroeg gegeten want we wilde wel op tijd weg gaan. Na het eten heeft vriendlief me ingeregen in het corset.
Nadat we helemaal klaar waren met sieraden en dergelijke gingen we op weg. We wilde in eerst gaan lopen maar toen kwam de bus enkele minuten later dus hebben die maar gepakt.
Onderweg werden we wel aangekeken en nagestaard maar dat gaf helemaal niets. Bij Bibelot aangekomen stond er al een klein rijtje. Hum oke dan gaan we maar een half uur blauw bekken dat hebben we er wel voor over.
In de rij was de sfeer gezellig. Stiekem stonden vriendlief en ik toch wel te kijken of we bekende voorbij zagen komen. Want we wisten dat er een aantal kwamen.
Naar binnen toe. Toen we binnen waren was het nog niet zo heel druk. Dat werd het later wel. Ik had ook min of meer met mensen afgesproken om elkaar daar te treffen maar niets concreets. Ik wilde die avond echt genieten en alles even vergeten van de afgelopen tijd. Heerlijk dansen en meezingen met de muziek.
De Kelten zonder grenzen waren het voorprogramma. Op zich wel aardig maar na een tijdje werd het voor mij een beetje eentonige. Je kon ook nog bepaalde dansjes leren.
Toen was het tijd voor omnia. De laatste keer dat ik ze heb zien spelen (nou ja zien spelen, horen spelen) was op Castlefest. Dus keek er erg naar uit. Ik vond het heerlijk. De muziek het dansen. In het begin stond ik een beetje in het midden van vooraan. Daar was niet veel ruimte op te dansen maar kon ik ze wel steeds beter zien. Als je gaat dansen waar het druk is krijg je vanzelf ruimte.
Na een tijdje gingen we bij een groepje staan die aan de kant stonden en daar hebben we heel veel gelachen en gedanst.
Niet heel lang toen we daar stonden werd mijn hand gepakt van een gastoptreden en moest ik mee het podium op.
Wat ik het podium op waarom??
Overdonderd ben ik meegegaan. Daar lag een vrouw op een spijkerbed en er werd me verteld dat ik boven op haar moest gaan staan. Ik bleef maar vragen in het engels houdt ze me wel want ik ben zwaar.
Ja hoor was het antwoordt.
Nou daar ging ik dan. Met mijn rechtervoet op haar buik en de linker op haar borstbeen. Wat de hel. Ik heb op een mens gestaan die op een spijkerbed lag.
Vriendlief was op dat moment even drinken halen en wist niet wat er gebeurde.
Ik was zo overdonderd van alles na dat ik het podium af kwam dat was ook wel een kick.
Een van de dames kwam later nog naar me toe dat ik het goed had gedaan. Ik zei haar nogmaals dat ik echt dacht dat ik te zwaar was. Maar ze verzekerde me dat dat niet zo was want anders hadden ze dat niet gedaan. Helaas heeft vriendlief geen foto's gemaakt dus die blijf ik jullie schuldig en mezelf ook.
Daarna hebben we nog heerlijk met de groep staan dansen en mee staan zingen. We hebben nog een stuk met een aantal opgelopen. Daarna was het echt tijd om naar huis te gaan. Vriendlief moest vandaag weer werken. Ik ben gelukkig nog een paar dagen vrij.
donderdag 11 februari 2010
ouders en andere pijnen
Waarom kunnen ze er nu niet voor me zijn??
Waarom hebben ze geen aandacht voor??
Als ik ze informeren met waar ik mee bezig ben. Wat dan??
Als ik ze bellen??
Wat als ik zwanger ben wat dan??
Waarom raakt het me telkens weer??
Waarom doet het me zoveel verdriet?
Het verdriet is de pijn die ik voel. De pijn van het verleden wat aan mijn ouders gekoppeld is. Niets lijkt het minder te maken. Nu dat ik zelf voor moederschap wil gaan lijkt het alleen maar moeilijker.
Zou zo graag advies willen van mijn ouders. Alleen weet ik dat ik dat niet ga krijgen. Dat ze me compleet negeren. Doe ik ook bij hun.
Van de week had ik het met mijn vriend over wat als ik zwanger mocht worden.
Ga ik ze dan informeren tijdens de zwangerschap of als ik bevallen stuur een kaartje. Hum. Voor mijn gevoel zal ik ze wel informeren voordat het kindje geboren is maar makkelijk wordt dat niet.
Allemaal van die wik en weeg punten waar ik niet door heen kom. Alles lijkt me ook te veel door al die verwarrende dingen.
Ik probeer echt te accepteren dat het niet de ouders worden die ik wil. Maar het doet nu nog meer pijn. Heb het heel lang naast me neer kunnen leggen. Maar nu niet meer.
Maar ik voel me niet geroepen om contact met ze op te nemen. Niet dat ik daar te eigenwijs voor ben maar eerder omdat ze me dan teveel gaan kleineren. Want o wat zijn ze daar goed in.
Zie je wel je kan niets. Heb je nog een baan. Waarom moet je niet meer werken. Kunnen jullie dat wel zo met zijn tweeën.
Maar ook dan gelijk hoe is het met Jan en dergelijke (Jan is mijn broer).
In hun ogen (vooral mijn moeder) moet je geld hebben en met geld ben je gelukkig. Anders wordt je niet gelukkig.
Ergens zit er ook een stuk angst wat als ik net zo'n moeder wordt als mijn moeder of net zo met het kindje om gaat als mijn vader. Want ja die gene heb ik toch in me. Weet ergens ook wel dat ik het niet zo zou doen. Het is niet alleen hoe ik dan met het kindje omga. Maar meer ook in het algemeen.
Ik ben heel hard, al jaren, met mezelf bezig om me te veranderen. Niet te veranderen maar om in evenwicht te komen.
Alleen lijkt het nu wel dat ik de acceptatie van mijn ouders heel hard nodig heb. Wetende dat ik die niet ga krijgen maakt het niet makkelijkere.
Wetende dat dit een verloren strijd is. Dat ik het los moet laten de pijn en verdriet die ze me brengen en hebben gebracht.
Soms lijkt het net een speelfilm als ik terug kijk. Een horror. Het lijkt niet echt. Maar als ik dan voel dan doet het heel veel pijn en heel veel verdriet.
Heb het gevoel dat ieder kind recht heeft op goede ouders. En tuurlijk niemand is een super ouder en je maakt allemaal foute. Maar er compleet niet zijn voor je kinderen is wel heel erg en dat wil ik niet.
maar ik heb het wel ervaren. En die pijn komt de laatste tijd weer heel erg naar boven.
Tijd om er aan te werken.
Er komt ineens een herinnering naar boven. Mijn moeder ging toen ik een jaar of 5 weer studeren in de avond. Mijn vader ging dan naar de sport school. Ik stond dan huilend voor het raam omdat ze beide uit mijn leven ( want dat leek zo) verdwenen. Mijn broer die past te op me. Zus geen idee waar die was.
Als ze dan thuis waren kwamen ze niet even kijken hoe het met me was. Maar gingen gewoon verder met hun leven zo als ze leefde.
Ook een herinnering van vroeger:
Ik sta met een spelletje klaar om te gaan spelen met moeders. Krijg ik als antwoordt. Heb ik geen zin meer in. Heb al 2 kinderen groot gebracht die tijd is nu voorbij.
Het enige waar ik echt naar uit keek was om het weekend tot aan mijn 11de. Want dan kwam opa uit Rotterdam. Dan waren we echt even een gezin. Er werd gelachen en gezellig aan tafel een speeltje gedaan. Er werd gewandeld met de honden. In de tuin als het mooi weer was werd er een bad neer gezet en konden de kinderen lekker spelen.
Dan waren we een gezin. Maar dat was 1 dag in de 2 weken. Er werd nergens diep over gesproken. Maar ik was blij. Ik was bij opa.
Toen opa ziek werd hebben mijn ouders me alleen verteld dat opa kanker had. Meer niet. Ik wis niet wat het was. Dacht dat het zelfde was als HIV want toen heel erg in opspraak was. Opa kwam een keer op bezoek en toen ik hem een kus gaf (want ik rende samen met de hond altijd naar de deur als we zagen dat de auto aankwam) dacht ik dat ik het ook had.
Heb er nooit met mijn ouders over kunnen praten. Ik moest mee naar het ziekenhuis maar er over praten was er niet bij. Toen hij na ruim 1 1/2 jaar vechten tegen de ziekte dood ging, werd er niet over gesproken. Er is nooit een woord vuil aangemaakt. Ik moest maar kalmerende middelen nemen zodat ik niet te veel zou huilen.
Als ik dit allemaal terug lees dan is het net als het een compleet ander leven is. Dat het niet mijn leven is maar een boek of zoiets als ik net als eerder zei een film. Maar het is echt en het is een gedeelte van mijn leven.
Ik weet alleen niet hoe ik hier nu verder mee om moet gaan. Want de pijn blijft net zo erg als dat het al was. Als ik het van me af schrijf dan doet het eventjes iets minder zeer.
Maar dan zie ik in de stad een moeder en kind lopen of een heel gezin of een vader met kind. Dat doet dan soms zo zeer. Niet altijd. Soms heb ik ook zoiets van zie je wel er zijn nog wel ouders die werkelijk naar hun kinderen om kijken.
Het feit blijft boven water dat het pijn doet en het soms eventjes door omstandigheden minder wordt.
Ik heb hier een behoorlijke knauw in mijn zelfvertrouwen gekregen. Die ik langzaam aan aan het veranderen ben en terug aan het krijgen ben.
Want dat is dus ook zoiets ik had bijna geen vriendjes vroeger. Nu nog niet echt hoor. Maar als je op scouting zit en er is een leiding die aan je vraagt heb jij wel vriendjes dan doet dat heel veel pijn.
Ik durfde niemand te vertrouwen. Want alles en iedereen in de wereld deed me zeer.
De kinderen op school pestten me , de kinderen uit de wijk pestten me, mijn ouders keken niet naar me om. Ja alleen als ik het in hun ogen niet goed deed. En dat was vaak. Niet dat ze me vaak heb geslagen hoor. Maar wel geestelijk hebben ze me helemaal klein gekregen.
Dat heb ik je al verteld.
Heb heel lang een masker gedragen. Letterlijk onder een laag make-up. Dat heb ik nu niet meer nodig. Alleen de pijn is er nog wel.
Groetjes Regina
Kinderen vertrouwde ik niet. Ben door hun onder de poep gesmeerd (op school), geslagen, achter na gezeten, gepeste, de meeste dingen gebeurde op school. En zowel school als mijn ouders deden er niet veel aan. Geloof dat 1 keer mijn moeder boos naar school is gegaan en verder niets.
Waarom hebben ze geen aandacht voor??
Als ik ze informeren met waar ik mee bezig ben. Wat dan??
Als ik ze bellen??
Wat als ik zwanger ben wat dan??
Waarom raakt het me telkens weer??
Waarom doet het me zoveel verdriet?
Het verdriet is de pijn die ik voel. De pijn van het verleden wat aan mijn ouders gekoppeld is. Niets lijkt het minder te maken. Nu dat ik zelf voor moederschap wil gaan lijkt het alleen maar moeilijker.
Zou zo graag advies willen van mijn ouders. Alleen weet ik dat ik dat niet ga krijgen. Dat ze me compleet negeren. Doe ik ook bij hun.
Van de week had ik het met mijn vriend over wat als ik zwanger mocht worden.
Ga ik ze dan informeren tijdens de zwangerschap of als ik bevallen stuur een kaartje. Hum. Voor mijn gevoel zal ik ze wel informeren voordat het kindje geboren is maar makkelijk wordt dat niet.
Allemaal van die wik en weeg punten waar ik niet door heen kom. Alles lijkt me ook te veel door al die verwarrende dingen.
Ik probeer echt te accepteren dat het niet de ouders worden die ik wil. Maar het doet nu nog meer pijn. Heb het heel lang naast me neer kunnen leggen. Maar nu niet meer.
Maar ik voel me niet geroepen om contact met ze op te nemen. Niet dat ik daar te eigenwijs voor ben maar eerder omdat ze me dan teveel gaan kleineren. Want o wat zijn ze daar goed in.
Zie je wel je kan niets. Heb je nog een baan. Waarom moet je niet meer werken. Kunnen jullie dat wel zo met zijn tweeën.
Maar ook dan gelijk hoe is het met Jan en dergelijke (Jan is mijn broer).
In hun ogen (vooral mijn moeder) moet je geld hebben en met geld ben je gelukkig. Anders wordt je niet gelukkig.
Ergens zit er ook een stuk angst wat als ik net zo'n moeder wordt als mijn moeder of net zo met het kindje om gaat als mijn vader. Want ja die gene heb ik toch in me. Weet ergens ook wel dat ik het niet zo zou doen. Het is niet alleen hoe ik dan met het kindje omga. Maar meer ook in het algemeen.
Ik ben heel hard, al jaren, met mezelf bezig om me te veranderen. Niet te veranderen maar om in evenwicht te komen.
Alleen lijkt het nu wel dat ik de acceptatie van mijn ouders heel hard nodig heb. Wetende dat ik die niet ga krijgen maakt het niet makkelijkere.
Wetende dat dit een verloren strijd is. Dat ik het los moet laten de pijn en verdriet die ze me brengen en hebben gebracht.
Soms lijkt het net een speelfilm als ik terug kijk. Een horror. Het lijkt niet echt. Maar als ik dan voel dan doet het heel veel pijn en heel veel verdriet.
Heb het gevoel dat ieder kind recht heeft op goede ouders. En tuurlijk niemand is een super ouder en je maakt allemaal foute. Maar er compleet niet zijn voor je kinderen is wel heel erg en dat wil ik niet.
maar ik heb het wel ervaren. En die pijn komt de laatste tijd weer heel erg naar boven.
Tijd om er aan te werken.
Er komt ineens een herinnering naar boven. Mijn moeder ging toen ik een jaar of 5 weer studeren in de avond. Mijn vader ging dan naar de sport school. Ik stond dan huilend voor het raam omdat ze beide uit mijn leven ( want dat leek zo) verdwenen. Mijn broer die past te op me. Zus geen idee waar die was.
Als ze dan thuis waren kwamen ze niet even kijken hoe het met me was. Maar gingen gewoon verder met hun leven zo als ze leefde.
Ook een herinnering van vroeger:
Ik sta met een spelletje klaar om te gaan spelen met moeders. Krijg ik als antwoordt. Heb ik geen zin meer in. Heb al 2 kinderen groot gebracht die tijd is nu voorbij.
Het enige waar ik echt naar uit keek was om het weekend tot aan mijn 11de. Want dan kwam opa uit Rotterdam. Dan waren we echt even een gezin. Er werd gelachen en gezellig aan tafel een speeltje gedaan. Er werd gewandeld met de honden. In de tuin als het mooi weer was werd er een bad neer gezet en konden de kinderen lekker spelen.
Dan waren we een gezin. Maar dat was 1 dag in de 2 weken. Er werd nergens diep over gesproken. Maar ik was blij. Ik was bij opa.
Toen opa ziek werd hebben mijn ouders me alleen verteld dat opa kanker had. Meer niet. Ik wis niet wat het was. Dacht dat het zelfde was als HIV want toen heel erg in opspraak was. Opa kwam een keer op bezoek en toen ik hem een kus gaf (want ik rende samen met de hond altijd naar de deur als we zagen dat de auto aankwam) dacht ik dat ik het ook had.
Heb er nooit met mijn ouders over kunnen praten. Ik moest mee naar het ziekenhuis maar er over praten was er niet bij. Toen hij na ruim 1 1/2 jaar vechten tegen de ziekte dood ging, werd er niet over gesproken. Er is nooit een woord vuil aangemaakt. Ik moest maar kalmerende middelen nemen zodat ik niet te veel zou huilen.
Als ik dit allemaal terug lees dan is het net als het een compleet ander leven is. Dat het niet mijn leven is maar een boek of zoiets als ik net als eerder zei een film. Maar het is echt en het is een gedeelte van mijn leven.
Ik weet alleen niet hoe ik hier nu verder mee om moet gaan. Want de pijn blijft net zo erg als dat het al was. Als ik het van me af schrijf dan doet het eventjes iets minder zeer.
Maar dan zie ik in de stad een moeder en kind lopen of een heel gezin of een vader met kind. Dat doet dan soms zo zeer. Niet altijd. Soms heb ik ook zoiets van zie je wel er zijn nog wel ouders die werkelijk naar hun kinderen om kijken.
Het feit blijft boven water dat het pijn doet en het soms eventjes door omstandigheden minder wordt.
Ik heb hier een behoorlijke knauw in mijn zelfvertrouwen gekregen. Die ik langzaam aan aan het veranderen ben en terug aan het krijgen ben.
Want dat is dus ook zoiets ik had bijna geen vriendjes vroeger. Nu nog niet echt hoor. Maar als je op scouting zit en er is een leiding die aan je vraagt heb jij wel vriendjes dan doet dat heel veel pijn.
Ik durfde niemand te vertrouwen. Want alles en iedereen in de wereld deed me zeer.
De kinderen op school pestten me , de kinderen uit de wijk pestten me, mijn ouders keken niet naar me om. Ja alleen als ik het in hun ogen niet goed deed. En dat was vaak. Niet dat ze me vaak heb geslagen hoor. Maar wel geestelijk hebben ze me helemaal klein gekregen.
Dat heb ik je al verteld.
Heb heel lang een masker gedragen. Letterlijk onder een laag make-up. Dat heb ik nu niet meer nodig. Alleen de pijn is er nog wel.
Groetjes Regina
Kinderen vertrouwde ik niet. Ben door hun onder de poep gesmeerd (op school), geslagen, achter na gezeten, gepeste, de meeste dingen gebeurde op school. En zowel school als mijn ouders deden er niet veel aan. Geloof dat 1 keer mijn moeder boos naar school is gegaan en verder niets.
dinsdag 9 februari 2010
het gaat goed
Van de week zag ik zo ontzettend tegen alles op. Overal zag ik spoken en griezels. Nu dat de dagen langzaam hun ritme gaan vinden gaat het met de dag beter.
Heb geen grote moeite meer met drinken van 4,5 liter water per dag. Die halve liter flesjes zijn ideaal.
Mijn eetdagboek hou ik ook heel trouw bij en schrijf zodra ik gegeten heb het gelijk op. Zodat alles wat er in mijn lijf komt er op staat. Bovendien zet ik ook de tijden erbij van het sporten en wandelen.
maar het is bij mij gelijk radicaal veranderd anders werkt het niet. Ben gelijk de volgende dag begonnen met brood te eten. Ben ook gelijk begonnen met meer bewegen.
Heb ook zoiets van doe het elke dag voorlopig en dan kan ik over een tijdje misschien een dag overslaan maar nu nog niet.
Als ik er nu eentje oversla dan gaat alles de mist in.
Ik probeer elke maaltijd rustig aan de tafel te eten zodat daar een rustmoment is. Mocht dit niet lukken vanwege onderweg zijn of zo ja dan is het jammer.
Ik probeer een beetje op tijd op te staan zodat ik 3 maaltijden met eventuele gezonden tussendoortjes kan eten.
Snoepen doe ik niet. Maar dat deed ik daarvoor al een heel stuk minder.
Het avond eten word samen aan de eet tafel gegeten. Ik een kleiner bord dan vriendlief. Want ja hij hoeft niet af te vallen. Eerder aankomen zou je zeggen als je hem ziet.
Nou het bewegen is ook radicaal veranderd. Elke dag sta ik op de wii fit en doe dan ongeveer 1 uur en 20 minuten sporten. Vandaag dan iets meer.
Elke dag probeer ik of net voor of net na het eten te wandelen een uurtje. Zodat er nog wat extra beweging is.
Heb met iemand afgesproken om samen te gaan sporten. Moet dat alleen nog afspreken wanneer we gaan beginnen. Tot die tijd blijf ik op de wii werken en wandelen. Zo wie zo zal het wandelen wel blijven. Vriendlief en ik vinden het allebei wel lekker.
Even er uit en even de natuur in of lekker bij mensen naar binnen kijken.
Alleen emotioneel zit het allemaal nog wel erg hoog. Probeer het van me af te schrijven maar het wil nog niet echt loskomen.
Dat heeft nog even zijn tijd nodig. Er komen kleine gedeeltes uit en dat is ook goed. Kan niet alles in 1 keer verwerken.
Al met al ben ik wel trots op mezelf dat het goed gaat en het me ook lukt. Nog geen terug val gehad. Ja emotioneel maar niet qua eten.
Groetjes Regina
Heb geen grote moeite meer met drinken van 4,5 liter water per dag. Die halve liter flesjes zijn ideaal.
Mijn eetdagboek hou ik ook heel trouw bij en schrijf zodra ik gegeten heb het gelijk op. Zodat alles wat er in mijn lijf komt er op staat. Bovendien zet ik ook de tijden erbij van het sporten en wandelen.
maar het is bij mij gelijk radicaal veranderd anders werkt het niet. Ben gelijk de volgende dag begonnen met brood te eten. Ben ook gelijk begonnen met meer bewegen.
Heb ook zoiets van doe het elke dag voorlopig en dan kan ik over een tijdje misschien een dag overslaan maar nu nog niet.
Als ik er nu eentje oversla dan gaat alles de mist in.
Ik probeer elke maaltijd rustig aan de tafel te eten zodat daar een rustmoment is. Mocht dit niet lukken vanwege onderweg zijn of zo ja dan is het jammer.
Ik probeer een beetje op tijd op te staan zodat ik 3 maaltijden met eventuele gezonden tussendoortjes kan eten.
Snoepen doe ik niet. Maar dat deed ik daarvoor al een heel stuk minder.
Het avond eten word samen aan de eet tafel gegeten. Ik een kleiner bord dan vriendlief. Want ja hij hoeft niet af te vallen. Eerder aankomen zou je zeggen als je hem ziet.
Nou het bewegen is ook radicaal veranderd. Elke dag sta ik op de wii fit en doe dan ongeveer 1 uur en 20 minuten sporten. Vandaag dan iets meer.
Elke dag probeer ik of net voor of net na het eten te wandelen een uurtje. Zodat er nog wat extra beweging is.
Heb met iemand afgesproken om samen te gaan sporten. Moet dat alleen nog afspreken wanneer we gaan beginnen. Tot die tijd blijf ik op de wii werken en wandelen. Zo wie zo zal het wandelen wel blijven. Vriendlief en ik vinden het allebei wel lekker.
Even er uit en even de natuur in of lekker bij mensen naar binnen kijken.
Alleen emotioneel zit het allemaal nog wel erg hoog. Probeer het van me af te schrijven maar het wil nog niet echt loskomen.
Dat heeft nog even zijn tijd nodig. Er komen kleine gedeeltes uit en dat is ook goed. Kan niet alles in 1 keer verwerken.
Al met al ben ik wel trots op mezelf dat het goed gaat en het me ook lukt. Nog geen terug val gehad. Ja emotioneel maar niet qua eten.
Groetjes Regina
maandag 8 februari 2010
motivaties om af te vallen
Vandaag ging het al weer een stuk beter met me. Ook met het houden aan de afspraken met van de verpleegkundige. Heb nu 2 dagen 4 boterhammen op en 1 eierkoek. Heb groente en vegatarische vlees op of vis.
Ook het sporten gaat goed. En het lijkt ook beter voor mijn relatie. Elke avond of voor het eten of net na het eten gaan we een uurtje wandelen. Lekker naar buiten. Dan heb ik overdag al ruim een uur op de fit gestaan.
Gisteren toen het een heel stuk minder gevoelsmatig met me ging heb ik meerdere malen mijn motivatie voor me neer gezet.
Mijn motivatie om af te vallen:
Zwanger kunnen worden op een verantwoorde manier
Lekkerde in mijn lijf te komen zitten
Letterlijk het verleden los laten
leuker kleding te kunnen kopen zonder ergens speciaal naar een winkel toe te hoeven
Gezondere worden
meer kunnen doen
langer leven
Waren er nog wel meer maar die weet ik eventjes niet meer.
Ik probeer elke dag mijn best te doen en meer kan ik niet.
Ergens wil ik nu wel op de speciale weegschaal gaan staan want dan kan ik zien of er al vet precentage naar beneden is gegaan. Nou ja dat moet nog even wachten. Wachten tot aan 26 februari eerder kon niet.
Vanochtend was ook wel een motivatie. Omdat ik op de wii sport is het bijna elke dag ook wegen. Niet goed weet ik en kan heel demotiverend zijn. Maar toch doe ik het. Vanochtend was ik dan ook zeer blij dat ik was afgevallen. Weeg nu 1 ons minder dan toen ik naar de verpleegkundige ging. Daarna was ik 5 ons aangekomen.
Ben daar wel heel blij mee.
Hoop echt dat ik niet te veel aankom door de boterhammen. Eigenlijk hoop ik dat ik gewoon nog steeds ga afvallen. De tijd zal het me leren.
De tranen zitten er nog wel. Hopenlijk gaan ze van de week ook nog vloeien. Maar voor nu ben ik te vree. Mijn maag is wel enorm aan het rommelen. Heb vis gegeten en dat schijnt heel snel verteerd te zijn.
Dus ga zo lekker naar bed en daar nog even schrijven voordat ik van alles ga lopen snoepen. Niet dat er veel in huis is. Maar toch er is genoeg om te snoepen.
Groetjes
Ook het sporten gaat goed. En het lijkt ook beter voor mijn relatie. Elke avond of voor het eten of net na het eten gaan we een uurtje wandelen. Lekker naar buiten. Dan heb ik overdag al ruim een uur op de fit gestaan.
Gisteren toen het een heel stuk minder gevoelsmatig met me ging heb ik meerdere malen mijn motivatie voor me neer gezet.
Mijn motivatie om af te vallen:
Zwanger kunnen worden op een verantwoorde manier
Lekkerde in mijn lijf te komen zitten
Letterlijk het verleden los laten
leuker kleding te kunnen kopen zonder ergens speciaal naar een winkel toe te hoeven
Gezondere worden
meer kunnen doen
langer leven
Waren er nog wel meer maar die weet ik eventjes niet meer.
Ik probeer elke dag mijn best te doen en meer kan ik niet.
Ergens wil ik nu wel op de speciale weegschaal gaan staan want dan kan ik zien of er al vet precentage naar beneden is gegaan. Nou ja dat moet nog even wachten. Wachten tot aan 26 februari eerder kon niet.
Vanochtend was ook wel een motivatie. Omdat ik op de wii sport is het bijna elke dag ook wegen. Niet goed weet ik en kan heel demotiverend zijn. Maar toch doe ik het. Vanochtend was ik dan ook zeer blij dat ik was afgevallen. Weeg nu 1 ons minder dan toen ik naar de verpleegkundige ging. Daarna was ik 5 ons aangekomen.
Ben daar wel heel blij mee.
Hoop echt dat ik niet te veel aankom door de boterhammen. Eigenlijk hoop ik dat ik gewoon nog steeds ga afvallen. De tijd zal het me leren.
De tranen zitten er nog wel. Hopenlijk gaan ze van de week ook nog vloeien. Maar voor nu ben ik te vree. Mijn maag is wel enorm aan het rommelen. Heb vis gegeten en dat schijnt heel snel verteerd te zijn.
Dus ga zo lekker naar bed en daar nog even schrijven voordat ik van alles ga lopen snoepen. Niet dat er veel in huis is. Maar toch er is genoeg om te snoepen.
Groetjes
Emoties
Vanavond kwamen de emoties los. Niet volledig maar genoeg.
De laatste tijd had ik alles meer langs me heen laten gaan. Maar vanavond had ik een aanval van angst gevoelens en faalangst. Dit bod me de kans om een klein gedeelte van alles eruit te gooien. Tranen branden enorm achter me ogen. Ze willen alleen niet komen. Hou ze nog tegen denk ik.
Sommige dingen bootsen zo in met mijn gevoelens en wat er in mijn hersenen gezegd word. Maar ook dat dingen die de verpleegkundige tegen me heeft gezegd kloppen ook niet met wat de gynaecologe heeft gezegd.
Mocht dit nog meer worden van de week zit ik er toch over na te denken om even contact op te nemen met of de verpleegkundige of met de gynaecologe. Want de ene zegt dat ik wel PCOs heb en de andere kan het niet zeker weten pas als ik afgevallen ben.
Er zijn nog meer van die tegenstrijdig dingen. Hierdoor wordt ik ook heen en weer geslingerd.
Zoveel informatie en zoveel verandering zijn er nu aan de gang. Goed dat ze in gang zijn gezet hoor. Alleen soms is het wel goed om er bij stil te staan.
Zo ben ik eruit met de welzijnscoach dat ze me geestelijk meer gaat begeleiden. Dat de feriliteits verpleegkundige me gaat begeleiden in het afvallen. Al heb ik daar nog zo enorm mijn twijfels over. Moet nu zoveel meer gaan eten dat ik echt zoiets heb van hoe kan ik dan afvallen.
Dan liep ik stage bij een opleiding natuur religie. Ik zeg inderdaad liep. Dit is van het weekend met beide overleg stop gezet. Omdat ik me niet goed op de stage kan focussen maar meer en meer dan in de opleiding ga zitten en dat is niet de bedoeling van een stage. Ik moet me dan meer afzijdig kunnen houden. Dit komt ook door alles waar ik mee bezig ben. Een mooi doel.
Het mooie is nu wel dat ik 1 op 1 met degene die de opleiding geeft ga werken. Zodat ik me nog dieper kan ankeren in de energie van de godin. Maar ook dieper en intensere ervaringen kan op doen.
We gaan dan ook kijken hoe te werken met totemdieren.
Het zal niet makkelijk worden. Maar het is mooi en bijzonder om dit te mogen doen. Het voel onzettend goed dat deze mogelijkheid me geboden wordt.
Ben daar enorm dankbaar.
Blessed be Regina
De laatste tijd had ik alles meer langs me heen laten gaan. Maar vanavond had ik een aanval van angst gevoelens en faalangst. Dit bod me de kans om een klein gedeelte van alles eruit te gooien. Tranen branden enorm achter me ogen. Ze willen alleen niet komen. Hou ze nog tegen denk ik.
Sommige dingen bootsen zo in met mijn gevoelens en wat er in mijn hersenen gezegd word. Maar ook dat dingen die de verpleegkundige tegen me heeft gezegd kloppen ook niet met wat de gynaecologe heeft gezegd.
Mocht dit nog meer worden van de week zit ik er toch over na te denken om even contact op te nemen met of de verpleegkundige of met de gynaecologe. Want de ene zegt dat ik wel PCOs heb en de andere kan het niet zeker weten pas als ik afgevallen ben.
Er zijn nog meer van die tegenstrijdig dingen. Hierdoor wordt ik ook heen en weer geslingerd.
Zoveel informatie en zoveel verandering zijn er nu aan de gang. Goed dat ze in gang zijn gezet hoor. Alleen soms is het wel goed om er bij stil te staan.
Zo ben ik eruit met de welzijnscoach dat ze me geestelijk meer gaat begeleiden. Dat de feriliteits verpleegkundige me gaat begeleiden in het afvallen. Al heb ik daar nog zo enorm mijn twijfels over. Moet nu zoveel meer gaan eten dat ik echt zoiets heb van hoe kan ik dan afvallen.
Dan liep ik stage bij een opleiding natuur religie. Ik zeg inderdaad liep. Dit is van het weekend met beide overleg stop gezet. Omdat ik me niet goed op de stage kan focussen maar meer en meer dan in de opleiding ga zitten en dat is niet de bedoeling van een stage. Ik moet me dan meer afzijdig kunnen houden. Dit komt ook door alles waar ik mee bezig ben. Een mooi doel.
Het mooie is nu wel dat ik 1 op 1 met degene die de opleiding geeft ga werken. Zodat ik me nog dieper kan ankeren in de energie van de godin. Maar ook dieper en intensere ervaringen kan op doen.
We gaan dan ook kijken hoe te werken met totemdieren.
Het zal niet makkelijk worden. Maar het is mooi en bijzonder om dit te mogen doen. Het voel onzettend goed dat deze mogelijkheid me geboden wordt.
Ben daar enorm dankbaar.
Blessed be Regina
vrijdag 5 februari 2010
dieten of niet
Nou vandaag naar de feriliteits verpleegkundige geweest. Vond het verschrikkelijk. De vrouw op zich was aardig hoor. En ze gaf ook een hoop informatie woordelijk en schriftelijk.
Maar het gene wat vooral is blijven hangen is dat ik elke 2 a 3 uur iets moet eten en over de gehele dag 6 boterhammen mag met mager beleg. Maar dat mogen ook eierkoeken, krentenbollen, ontbijtkoek zijn. Dus dat schilt dan weer wel.
Vind het zo veel. Mijn vraag van mezelf dan ook uit is hoe kan ik dan afvallen. Ja door meer te bewegen.
Je schijnt toch al die vezels nodig te hebben om je lijf goed te laten functioneren. Ze vertelde ook als ik dit werkelijk zo ging doen ik dan eerst een paar Kilo aan zou komen en daarna geleidelijk aan weer zou afvallen.
Damn ik wil niet aankomen. Helemaal niets meer. Ik wil juist afvallen.
Er werd me ook nog even vertelt dat door het syndroom wat ik heb het moeilijker is om af te vallen omdat al het vet gelijk opgeslagen word in het lichaam. Bovendien heeft het syndroom de werking om alle vrouwelijk hormonen op te slokken op de verkeerde manier.
Nou daar ben ik dan lekker mee. Een dubbel zware strijd. Nee daar zit ik op te wachten.
Maar een strijd die over winbaar is.
Gelijk ga ik sneller naar de gynaecologe dan ik dacht. Als ik zo'n 15 kilo ben afgevallen ga ik weer terug naar de gynaecologe om te kijken hoe het er nu voor staat. Ook om te kijken of er dan wel meer ruimte is voor een kindje.
Want omdat mijn lijf heel veel vet heeft zit er ook vet in het baarmoederslijm. Waardoor het bevrucht eitje niet kan nestelen en je dan een miskraam krijgt.
Dat wil ik ook niet.
Het is wel duidelijk dat de gynaecologe en de feriliteits verpleegkundige niet echt goed met elkaar gecomminuceerd hebben. Want tegen mij werd door de gynaecologe gezegd dat ze het niet kon uitsluiten dan ik PCOS heb. Maar het niet zeker kan zijn omdat ik een zeer ernstig overgewicht heb. En nu word verteld dat ik het toch heb.
Over drie weken moet ik terug naar de verpleegkundige. Ga het dan maar even aan haar vragen.
Maar meer bewegen ben ik al mee begonnen. Ben vandaag vanaf het ziekenhuis in Zwijndrecht naar het centrum van Dordrecht gelopen om daar even wat boodschappen te doen. Om vervolgens naar huis te gaan.
Daar heb ik eventjes zitten huilen. Er komt zoveel op me af. Niet te geloven.
Gisteren was ook een heftige dag.
Nu morgen pannekoeken eten met de familie van vriendlief. Ga er proberen van te genieten.
Heb ook besloten om een eetdagboek bij te gaan met de tijden erbij wanneer ik wat heb gegeten en die dan aan de verpleegkundige te geven als ik daar weer ben. Als ik dan ben aangekomen en niets ben afgevallen ook niet in vetgehalte en centimeters dan is het toch niet echt goed.
IK GA DEZE STRIJD WINNEN.
Ik doe het voor een kindje in mijn armen en dat is mijn doel. Niets meer of minder. Maar een heel mooi kindje wat ik ooit in mijn armen mag hebben.
Blessed be
Maar het gene wat vooral is blijven hangen is dat ik elke 2 a 3 uur iets moet eten en over de gehele dag 6 boterhammen mag met mager beleg. Maar dat mogen ook eierkoeken, krentenbollen, ontbijtkoek zijn. Dus dat schilt dan weer wel.
Vind het zo veel. Mijn vraag van mezelf dan ook uit is hoe kan ik dan afvallen. Ja door meer te bewegen.
Je schijnt toch al die vezels nodig te hebben om je lijf goed te laten functioneren. Ze vertelde ook als ik dit werkelijk zo ging doen ik dan eerst een paar Kilo aan zou komen en daarna geleidelijk aan weer zou afvallen.
Damn ik wil niet aankomen. Helemaal niets meer. Ik wil juist afvallen.
Er werd me ook nog even vertelt dat door het syndroom wat ik heb het moeilijker is om af te vallen omdat al het vet gelijk opgeslagen word in het lichaam. Bovendien heeft het syndroom de werking om alle vrouwelijk hormonen op te slokken op de verkeerde manier.
Nou daar ben ik dan lekker mee. Een dubbel zware strijd. Nee daar zit ik op te wachten.
Maar een strijd die over winbaar is.
Gelijk ga ik sneller naar de gynaecologe dan ik dacht. Als ik zo'n 15 kilo ben afgevallen ga ik weer terug naar de gynaecologe om te kijken hoe het er nu voor staat. Ook om te kijken of er dan wel meer ruimte is voor een kindje.
Want omdat mijn lijf heel veel vet heeft zit er ook vet in het baarmoederslijm. Waardoor het bevrucht eitje niet kan nestelen en je dan een miskraam krijgt.
Dat wil ik ook niet.
Het is wel duidelijk dat de gynaecologe en de feriliteits verpleegkundige niet echt goed met elkaar gecomminuceerd hebben. Want tegen mij werd door de gynaecologe gezegd dat ze het niet kon uitsluiten dan ik PCOS heb. Maar het niet zeker kan zijn omdat ik een zeer ernstig overgewicht heb. En nu word verteld dat ik het toch heb.
Over drie weken moet ik terug naar de verpleegkundige. Ga het dan maar even aan haar vragen.
Maar meer bewegen ben ik al mee begonnen. Ben vandaag vanaf het ziekenhuis in Zwijndrecht naar het centrum van Dordrecht gelopen om daar even wat boodschappen te doen. Om vervolgens naar huis te gaan.
Daar heb ik eventjes zitten huilen. Er komt zoveel op me af. Niet te geloven.
Gisteren was ook een heftige dag.
Nu morgen pannekoeken eten met de familie van vriendlief. Ga er proberen van te genieten.
Heb ook besloten om een eetdagboek bij te gaan met de tijden erbij wanneer ik wat heb gegeten en die dan aan de verpleegkundige te geven als ik daar weer ben. Als ik dan ben aangekomen en niets ben afgevallen ook niet in vetgehalte en centimeters dan is het toch niet echt goed.
IK GA DEZE STRIJD WINNEN.
Ik doe het voor een kindje in mijn armen en dat is mijn doel. Niets meer of minder. Maar een heel mooi kindje wat ik ooit in mijn armen mag hebben.
Blessed be
donderdag 4 februari 2010
welzijnscoach
Morgen om 12 uur heb ik een afspraak met een welzijnscoach. Heb al over de mail meerdere malen contact gehad met haar. Ook over de telefoon hebben we elkaar gesproken.
Maar toch is het altijd spannend als je dan iemand ineens in het echt gaat zien. Tenminste dat vind ik.
Nu had ik die afspraak al een aardige tijd bij haar staan. Nog voor dat ik het gedoe met het ziekenhuis had. Ik wilde kijken wat ze me te bieden heeft om af te vallen. Maar nu dat met hulp van een verpleegkundige ga doen leek me het niet handig om ook nog eens bij haar op het afvallen te gaan richten.
Dus na wat heen en weer genaild en een paar dagen er over heen laten gaan. Heb ik besloten om toch naar haar toe te gaan.
Ze kan me meer bieden dan alleen maar het lichamelijk. Zo kunnen we gaan onderzoeken waarom ik zo onregelmatig en verkeerd eet. Oke de laatste dagen ben ik me heel bewust van mijn eetpatroon omdat ik het bij moet houden voor het ziekenhuis vrijdag.
Hum misschien een idee omdat elke dag maar te doen. Maar dan doe ik het op een bepaald moment niet meer.
Alleen heb ik geen zin om weer heel mijn verleden op te rakelen. Sommige stukken doen nog zo'n zeer. Daar zijn de wonden nog geen eens van aan het dicht gaan. Niet dat ik nu medelijden wil absoluut niet.
Ik wil gewoon niet weer een slechte weg afslaan omdat er dingen van het verleden naar boven komen. Daar ben ik meer gevoel voor.
Betrek dingen snel naar de negatieve kant. Ook al probeer daar steeds meer en meer op te letten.
Aan de andere kant is het ook bijzonder om dit nu in deze tijd te doen. In de tijd van Bridget. De godin van genezing en heling.
Aan haar kan ik extra hulp vragen morgen. Zodat het niet te veel pijn gaat doen.
Bovendien wil ik niet huilen bij een wat vreemdere. Maar soms kan dat zoveel lekkerdere zijn.
Ik wil niet beoordeeld worden om hoe ik eruit zie maar om wie ik ben.
Zo wie zo zie ik ook tegen de reis op. het is in Zutphen.
Nou ja het gaat goed komen. Ik ben altijd nog degene die besluit wat ik vertel en wat er niet verteld word.
Niemand kan me verplichten om alles te vertellen.
Ben gewoon een beetje zenuwachtig
Maar toch is het altijd spannend als je dan iemand ineens in het echt gaat zien. Tenminste dat vind ik.
Nu had ik die afspraak al een aardige tijd bij haar staan. Nog voor dat ik het gedoe met het ziekenhuis had. Ik wilde kijken wat ze me te bieden heeft om af te vallen. Maar nu dat met hulp van een verpleegkundige ga doen leek me het niet handig om ook nog eens bij haar op het afvallen te gaan richten.
Dus na wat heen en weer genaild en een paar dagen er over heen laten gaan. Heb ik besloten om toch naar haar toe te gaan.
Ze kan me meer bieden dan alleen maar het lichamelijk. Zo kunnen we gaan onderzoeken waarom ik zo onregelmatig en verkeerd eet. Oke de laatste dagen ben ik me heel bewust van mijn eetpatroon omdat ik het bij moet houden voor het ziekenhuis vrijdag.
Hum misschien een idee omdat elke dag maar te doen. Maar dan doe ik het op een bepaald moment niet meer.
Alleen heb ik geen zin om weer heel mijn verleden op te rakelen. Sommige stukken doen nog zo'n zeer. Daar zijn de wonden nog geen eens van aan het dicht gaan. Niet dat ik nu medelijden wil absoluut niet.
Ik wil gewoon niet weer een slechte weg afslaan omdat er dingen van het verleden naar boven komen. Daar ben ik meer gevoel voor.
Betrek dingen snel naar de negatieve kant. Ook al probeer daar steeds meer en meer op te letten.
Aan de andere kant is het ook bijzonder om dit nu in deze tijd te doen. In de tijd van Bridget. De godin van genezing en heling.
Aan haar kan ik extra hulp vragen morgen. Zodat het niet te veel pijn gaat doen.
Bovendien wil ik niet huilen bij een wat vreemdere. Maar soms kan dat zoveel lekkerdere zijn.
Ik wil niet beoordeeld worden om hoe ik eruit zie maar om wie ik ben.
Zo wie zo zie ik ook tegen de reis op. het is in Zutphen.
Nou ja het gaat goed komen. Ik ben altijd nog degene die besluit wat ik vertel en wat er niet verteld word.
Niemand kan me verplichten om alles te vertellen.
Ben gewoon een beetje zenuwachtig
woensdag 3 februari 2010
hormonen onderzoek
Gisteren de uitslag van het hormonen onderzoek gehad. De waardes waren goed. Dat betekent dat ik genoeg hormonen aanmaak voor de cyclus.
Nu is het dus echt tijd om nog meer af te vallen. Nog meer dan ik al had gedaan. Er moeten nu echt nog 40 tot 50 kilo kwijt.
Heel veel. Maar weet je elke kilo die ik kwijt raak is er 1.
De gynaecologe houdt contact met de feriliteits verpleegkundige. Daar hoef ik niets aan te doen.
De gynaecologe denkt namelijk dat het komt door overgewicht (ernstige) overgewicht dat ik geen menstruatie heb. Nu hoop ze dat als ik die kilo's kwijt ben het dan wel weer wordt. Misschien zelfs regelmatig.
Heb wel aangegeven dat ik vanaf dat ik ben gaan menstureren het altijd onregelmatig was. Mocht dit dan nog steeds het geval zijn dan gaan we verder kijken. Dan wordt het misschien medicatie om het te stimuleren.
We zullen zien wat de tijd ons gaat brengen. Voorlopige ga ik me focussen op afvallen. Door normaal te eten en hopelijk ook weer te sporten.
Wetende dat ik ook terug vallen zal krijgen ga ik er toch echt voor.
Zo wie zo is het afvallen beter voor mijn gezondheid, lichaam en geest.
Ik ga er voor.
Nu is het dus echt tijd om nog meer af te vallen. Nog meer dan ik al had gedaan. Er moeten nu echt nog 40 tot 50 kilo kwijt.
Heel veel. Maar weet je elke kilo die ik kwijt raak is er 1.
De gynaecologe houdt contact met de feriliteits verpleegkundige. Daar hoef ik niets aan te doen.
De gynaecologe denkt namelijk dat het komt door overgewicht (ernstige) overgewicht dat ik geen menstruatie heb. Nu hoop ze dat als ik die kilo's kwijt ben het dan wel weer wordt. Misschien zelfs regelmatig.
Heb wel aangegeven dat ik vanaf dat ik ben gaan menstureren het altijd onregelmatig was. Mocht dit dan nog steeds het geval zijn dan gaan we verder kijken. Dan wordt het misschien medicatie om het te stimuleren.
We zullen zien wat de tijd ons gaat brengen. Voorlopige ga ik me focussen op afvallen. Door normaal te eten en hopelijk ook weer te sporten.
Wetende dat ik ook terug vallen zal krijgen ga ik er toch echt voor.
Zo wie zo is het afvallen beter voor mijn gezondheid, lichaam en geest.
Ik ga er voor.
dinsdag 2 februari 2010
eventjes rust
De afgelopen dagen niet veel geschreven. Komt omdat ik niet helemaal lekker ben. De letters van de computer dansen voor mij allerlei verschillende dansen.
Ben behoorlijk verkouden.
Van het weekend heerlijk eerst een verjaardag gevierd. Was erg leuk en gezellig. Voelde me niet opdringerig dit keer. Voelde echt goed.
Meestal bij verjaardagen voel ik me niet op mijn plek. Heb dan altijd het gevoel dat mensen me liever niet hadden uitgenodigd maar niet om me heen kunnen. Dit keer had ik dat niet.
Onderweg naar huis begon vriendlief niet in orde te worden. Was al een paar dagen aan het kwakkelen. Op de verjaardag zat hij te rillen van de kou. Dus wij naar huis. In de trein heeft hij heerlijk geslapen.
Thuis aangekomen moest ik voor m'n gevoel nog een hoop voorbereiden voor de viering die avond. Eerst even eten en daarna gaan we wel alles voorbereiden.
Helaas was ik nog niet helemaal klaar met de voorbereiding toen degen kwam voor de viering. De rest had afgezegd in de loop van de week helaas.
De laatste voorbereiding getroffen.
De viering was super mooi. Intens en intiem maar heel mooi. Hoop dat degene die hem heeft mogen ontvangen hem ook mooi vond.
Bridget was heel duidelijk en sterk aanwezig. Maar ook andere godinnen. De viering duurde vrij kort. Dit kwam omdat ik maar 1 persoon had om te begeleiden.
Na de viering hebben we nog even zitten kletsen. Ik moest wel uit mijn gewaad. Want dat voelde niet goed. Nadat ik dat had gedaan voelde ik me weer mezelf. Gek is dat.
Toen degene naar huis ging begon het bij mij een beetje los te komen. Begon te snotteren. De gehele dag had ik al last van mijn keel.
Na wat kopjes thee en paracetamol. Lekker naar bed gegaan. Vriendlief de dikke winter deken en ik 2 wat dunnere dekens.
Nu zitten we allebei te snotteren en te rillen. Beide als zombies achter een speelcomputer of de pc. Morgen gaat vriendlief weer werken. Ik ben dan nog lekker vrij en heb geen afspraken staan die dag.
Dus de rest van de dag doen we maar rustig aan. Moet ook wel zeggen dat het weer ook niet echt mee help. Als ik dan naar buiten kijk en het zo zie regenen. Word het voor mij ook niet gezelliger.
Ben behoorlijk verkouden.
Van het weekend heerlijk eerst een verjaardag gevierd. Was erg leuk en gezellig. Voelde me niet opdringerig dit keer. Voelde echt goed.
Meestal bij verjaardagen voel ik me niet op mijn plek. Heb dan altijd het gevoel dat mensen me liever niet hadden uitgenodigd maar niet om me heen kunnen. Dit keer had ik dat niet.
Onderweg naar huis begon vriendlief niet in orde te worden. Was al een paar dagen aan het kwakkelen. Op de verjaardag zat hij te rillen van de kou. Dus wij naar huis. In de trein heeft hij heerlijk geslapen.
Thuis aangekomen moest ik voor m'n gevoel nog een hoop voorbereiden voor de viering die avond. Eerst even eten en daarna gaan we wel alles voorbereiden.
Helaas was ik nog niet helemaal klaar met de voorbereiding toen degen kwam voor de viering. De rest had afgezegd in de loop van de week helaas.
De laatste voorbereiding getroffen.
De viering was super mooi. Intens en intiem maar heel mooi. Hoop dat degene die hem heeft mogen ontvangen hem ook mooi vond.
Bridget was heel duidelijk en sterk aanwezig. Maar ook andere godinnen. De viering duurde vrij kort. Dit kwam omdat ik maar 1 persoon had om te begeleiden.
Na de viering hebben we nog even zitten kletsen. Ik moest wel uit mijn gewaad. Want dat voelde niet goed. Nadat ik dat had gedaan voelde ik me weer mezelf. Gek is dat.
Toen degene naar huis ging begon het bij mij een beetje los te komen. Begon te snotteren. De gehele dag had ik al last van mijn keel.
Na wat kopjes thee en paracetamol. Lekker naar bed gegaan. Vriendlief de dikke winter deken en ik 2 wat dunnere dekens.
Nu zitten we allebei te snotteren en te rillen. Beide als zombies achter een speelcomputer of de pc. Morgen gaat vriendlief weer werken. Ik ben dan nog lekker vrij en heb geen afspraken staan die dag.
Dus de rest van de dag doen we maar rustig aan. Moet ook wel zeggen dat het weer ook niet echt mee help. Als ik dan naar buiten kijk en het zo zie regenen. Word het voor mij ook niet gezelliger.
Abonneren op:
Posts (Atom)