in het nauw gedreven

Ik voel me in een hoekje geduwd door mijn werk. Ik ben om me heen aan het slaan en er is niemand die daar begrip voor heeft. Van de week had ik een gesprek met mijn teamleidster alleen vond ik het geen fijn gesprek.
Ik gaf aan dat het gevoel heel sterk aanwezig is dat ik niet bij het team hoor. Dat ik me niet goed kan profileren als begeleidster. Dat ik mis om met de cliënten eventjes wat leuks te kunnen doen.
Nou dat lag allemaal aan mezelf en daar moest ik dan maar wat aan doen. Sorry. Ja een gedeelte ligt bij mezelf. Maar een gedeelte ook bij het team.
Daarna werd er gevraagd wat zij voor me kon doen. Nou meer coaching, meer sturing. Ze zei ook nog dat ik goed moest nadenken of ik hier nog wel wilde blijven.
Dat deed heel zeer. En heb er nu meerdere dagen over na kunnen denken. Ik ga het morgen toch nog wel bij haar aangeven want ik vind niet dat ze dat zo kan zeggen. Geeft me het gevoel dat ze me liever kwijt zijn dan rijk.
Ik zit daar nu toch wel een paar dagen mee.
Dat geeft alleen maar dat ik me niet op mijn plaats voel daar. Maar ja waar dan heen te gaan. Wat te doen.
Als ik zo slecht mijn werk doe waarom hoor ik dat dan niet??
Het is voor mij tijd om die knopen door te hakken en kijken wat het allemaal nog waard is.
Ik weet wel dat ik morgen met lood in de schoenen naar het werk ga. En dat is iets wat ik absoluut niet wil. Ik wil plezier in mijn werk hebben en ook nog van nut zijn.
We zullen zien.
Dit heeft zoveel nadenk werk voor me. Ik wil ergens daar weg. maar ergens vind ik het heel fijn daar. Maar misschien blijf ik daar wel omdat ik niet de werkelijk stap durf te nemen om anders te gaan doen.
Goh dat klinkt me bekend in de oren. Nieuwe dingen ga ik het liefst zo lang mogelijk uit de weg tot dat ze eindelijk zo hard aan het schreeuwen zijn dat ik er niet meer om heen kan.
Ik mis soms gewoon de inzicht van de tussen stappen en wil van a naar b zonder dat het me moeilijk gemaakt word. En als me dat niet lukt dan ga ik weer terug naar a want ja dat is bekend.
In zoveel dingen zie ik dat nu terug. In zoveel dingen doe ik dat nog steeds. Komt dat uit mijn onzekerheid. Komt dit gewoon omdat ik het niet weet. Komt het doordat het een link is die ik gewoon niet heb.
Ik weet het niet. Ik baal er wel van.
Durf ik dan niets te ondernemen wat goed voor me is. Durf ik nu werkelijk geen knopen door te hakken na al die jaren hard werken aan mezelf. Durf ik me niet in de spiegel aan te kijken en te zeggen waar ben ik mee bezig. Of kan en durf ik dat wel.
Laat ik me te veel leiden door wat andere zeggen en doen??
Allemaal woorden die zeer doen. Omdat ze een kern van waarheid bevatten en die waarheid wil ik ergens niet horen. Maar ik zal het horen. Anders zal ik nimmer knopen doorhakken. Zal ik nooit voor me zelf kiezen.

Er gaat al dagen een zinnetje door mijn hoofd en dat is: de enige beperking die je heb is jezelf. Want jij bent de enige die de beperking oplegt en die zo mogelijk ook de beperkingen weg kan halen.
Niemand anders kan die beperking neerzetten en ze weghalen.
De beperkingen zie ik als drempels. Drempels waar men over heen kan en mag stappen zonder beoordeelt en veroordeelt te worden.

En toch voel ik me in het nauw gedreven. Behalve als ik met de energie bezig ben die ik echt puur neerzet. zonder dat er iets van verwacht word. Gewoon zijn in het hier en nu. Heerlijk met mijn eigen dingetjes zonder dat er druk op ligt.
Ik wil genieten en leven. En niet weer in een kooi komen te zitten. Ik wil mijn vleugels uit kunnen slaan.

blessed be