het is al weer bijna Imbolc. De tijd dat de godin Bridget de staf overneemt. Dat de lente zich heel voorzichtig gaat laten zien. Dat de krokussen en de sneeuwklokjes hun kopjes boven de grond uitsteken.
Ik heb altijd al wat met imbolc gehad. Waarschijnlijk omdat dit het eerste jaarfeest is wat ik 6 jaar geleden heb gevierd. Jeetje ben ik al 6 jaar met het wiel verweven. Wauw.
Maar ook het idee dat je innerlijke kind in die tijd erg gevoed word. Het is ook de tijd van naar buiten komen. Laten zien of je plannen werkelijk kunnen slagen. Maar ook de tijd van genezing en heling. Alle pijn en verdriet kan je aan haar geven. Zodat ze het kan veranderen met de magie van haar totemdieren.
Maar dit jaar heb ik nog meer naar imbolc uitgekeken dan andere jaren. Na Yule had ik gelijk zoiets van nu op naar Imbolc. Misschien omdat het voor mij in de aarde toch zwaarder was dan ik had verwacht. Misschien omdat ik heel erg uit kijk naar langer licht en lekker buiten zijn. Ik weet het niet.
In ieder geval ben ik blij dat Imbolc om de hoek staat.
Nog een klein stukje Yule. Nog even diep de aarde in en dan gaan we langzaam naar aarde en lucht.
Blessed Be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten