11 jaar

vandaag ben ik 11 jaar samen met mijn vriend.
De afgelopen paar jaren waren niet de makkelijkste van onze relatie. Denk dat iedereen wel eens een behoorlijk down behaalt. Wij hebben besloten om toch te kijken wat er nog van onze relatie te maken is.
Nu zijn we nog steeds met elkaar en eigenlijk zijn we heel langzaam aan uit het dal aan het klimmen. Misschien zijn we al uit het dal en gaan we nu verder wandelen.

11 jaar geleden hebben we wat gekregen. Maar daarvoor was het al aan het rommelen. Ik liep toen der tijd stage bij gehandicapten op een activiteiten centrum. Ik stond op de bus te wachten om naar huis te gaan. Daar kwam hij ook aanlopen. Ik had niet zoiets van goh wat is die lekker.
Hij keek hoe laat de bus voor hem kwam. Hij moest de andere kant op dan ik. Zijn bus bleek uitgevallen te zijn. Ik had gezegd dat ik hem zou uitlachen. Dit ook gedaan. Zijn bus kwam eerder dan de mijne. Nadat hij was ingestapt zeiden de dames waar ik mee stond te wachten dat was een leuke jongen. Zelf dacht ik viel ook ook wel mee. De dagen erna niet meer aan hem gedacht. Stond hij ineens achter me in de bus herken je me niet meer. Hu nee niet echt. O ja jij bent die jongen waarvan zijn bus niet op kwam dagen. Wat doe jij nu hier.
Ja ik woon hier in de buurt.
Meer konden we niet zeggen want mijn overstap kwam er aan. Daarna ben ik hem nog een paar keer tegen gekomen. Een keer in de stad. Een keer in de avond. Toen had ik net een etentje gehad van mijn stage. Die hadden de stagaires geregeld. Alleen moesten ze wel allemaal zelf betalen. Ja ach dat krijg je als stagaire.
Daar stond ik toch wel wat langer met hem te praten. Hij was zo lief om met me mee te lopen naar de bus en op de bus met me te wachten. Hij is zelfs mee geweest naar mijn huis om me "veilig" thuis te brengen.
Daarna is hij weer terug gegaan naar zijn eigen plek. Ik had hem wel verteld dat de volgende dag mijn laatste stage dag was. Dat ik dit heel erg zou vinden en waarschijnlijk ook flink zou janken.

De volgende dag staat hij vrolijk bij de bushalte. Dacht nog dat is toeval. Ben nog niet bij de halte aangekomen en hij vraagt: "hoe was je laatste stagedag" . Daar kwamen de waterlanders.
Ik stapte in de bus en dacht hem niet meer te zien ondanks dat ik hem mijn telefoonnummer had gegeven. De volgende dag krijg ik een telefoontje van hem of ik met hem uit wilde. Die avond zou ik al met een collega vriendschappelijk uitgaan. Dat zei ik ook tegen hem. Als je wil kan je naar de disco komen en dan zie ik je daar wel.
Alleen kwam ik er wat later aan dan gepland. Eigenlijk moest hij al naar huis toen ik aankwam. Maar hij is gebleven.
Die avond werd gezellig laat. Nee we hebben niet gezoend in de disco. Mijn collega was voor koppelaar aan het spelen. Was soms erg storend. Maar ook wel lief.

Nadat de disco dicht ging, gingen we met zijn drieeen naar mijn huis om nog even na te drinken en te genieten. Het was al behoorlijk laat. Ik bod ze aan om te blijven slapen want vond het geen veilig idee dat ze nog over straat moesten gaan. Collega had zoiets van ik ga toch naar huis.
Vriendlief had zoiets van ik blijf want ik kom nu toch niet meer thuis.
Die ochtend hebben we voor het eerst gezoend.
Die ochtend kwam hij mijn pa tegen beide in boxers. Vriendlief toch wel geschrokken. Ben je pa tegen gekomen.
In het begin van de middag werd onze liefde even bekoeld. Vriendlief kreeg een boos telefoontje van zijn pleegmoeder waar hij was en waarom hij niet thuis was gekomen. Zodat zij nog had kunnen stappen.

Nu 11 jaar later zijn we nog steeds samen. Hebben we moeilijk tijden door gemaakt en iets makkelijkere. Hebben we elkaar als vrienden, beminde, geliefde, minnaars, ervaren. Nog doen we elkaar verbazen.
Ik besef ook dat 11 jaar niet niets is. Menig relatie houdt het geen eens vol. Wij ook bijna niet. Maar we staan overeind en steviger dan ooit daarvoor.
Vandaag gaan we leuke dingen doen. Echt even samen.
We gaan naar een musical en lekker uit eten. Moest eigenlijk een verrassing zijn maar helaas. Vriendlief kon zijn mond niet houden.