Stappen terug

Of ik nu wil of niet. Ik ben verplicht aan mezelf stappen terug te nemen. Even pas op de plaats en kijken waar de weg me heen lijdt.
Niemand kan de keuzes maken die ik moet maken om antwoorden te krijgen of een nieuwe draad aan mijn eigen web te weven.
Of misschien wel een nieuw web weven.
Ik zit nu ziek thuis. Ben vandaag naar de dokter gegaan omdat ik klaar ben met huilen en niet weer opnieuw wil verdwijnen naar de duistere kant. De kant die ik al ken en al van heel dichtbij heb meegemaakt.
Nu wil ik daar niet meer heen dat is 1 ding wat ik zeker weet.

Ik zal draden moeten knippen en niet meer achterom moeten leren kijken. Ik zal toch naar voren moeten gaan kijken. Veranderen doet mijn leven heftigere dan ooit daarvoor. Maar ik kan het aan. Al voelt het voor mij niet zo.
Het is niet dat ik opgeef.
Het is niet dat ik niet door ga
Maar ik moet nu echt even rust nemen.
Een relatie van 12 jaar die over is, ineens niet meer samen, niet goed functioneren op het werk en daar ook dan nog gezeik over heen.
En dan nog alles wat er verder bij komt. Alles gaat veranderen.
Sommige dingen zal ik niet veranderd willen zien. Soms heb je daar geen keuze in omdat het je pad is die je daar heen lijdt.
Ik wil weer mijn eigen weg volgen en niet meer die van anderen. Doen wat voor mij belangrijk is.

Het is voor mij knokken om overeind te blijven op meerdere fronten. Gelukkig heb ik lieve vriendinnen en vrienden om me heen die me helpen en aanhoren. Daar ben ik echt heel dankbaar voor.
Zonder hun had ik het echt niet gered op geen enkele manier en dan had ik hier ook niet meer zo gezeten als ik nu doe.

Ja het gaat niet goed met me.. Absoluut. Dit overwin ik ook wel weer. Al heb ik daar wel hulp bij nodig en als dat ook hulp van buitenaf is, is dat niet anders. Ik zal niet meer helemaal naar de duistere kant verdwijnen. In het licht staan heeft mij veel meer gebracht.

Al zit ik hem wel te knijpen voor het gesprek wat ik morgen op mijn werk heb. Als je te horen krijg dat je niet goed functioneer en dat je niet waar maak wat je in je sollicitatie (meer dan 2 jaar geleden) heb verteld. Dat je, je prive leven niet meer mee mag nemen en dat je begeleider er eigenlijk klaar mee is.... Nou dan ga je dat gesprek ook wel met lood in je schoenen aan.
Ja ik heb slecht gefunctioneerd dat is zonder meer waar. Maar om me dan zo trap na te geven nee dat is niet echt fair vind ik...

Ik zie het wel morgen. Hoe het gesprek gaat lopen. Voor als nog zit ik nu in de ziekte wet. En dat is voor mij wel even een hapje lucht wat ik nodig heb. Want als ik nu door ga op de weg die ik was ingeslagen dan was ik voorbij de afgrond gekomen. En dat is iets wat ik niet wil.

Ik wil moeder aarde weer onder mijn voeten voelen, spelen met de wind, in de vlammen van het vuur. Kijken en zien wat die me te vertellen hebben en me mee laten stromen in het water. Zodat mijn emoties van me af kunnen glijden en ik schoon gewassen mag worden in het water wat we nodig hebben om te kunnen leven.

Door de stappen terug ben ik nu wel weer verder dan waar ik was. Want ik was echt aan het afglijden. Als ik zelfs naar de dokter ga om het aan te geven. Dat ik zoiets heb van ik moet vechten. Vechten en geen hulp vragen. Dit is mij overkomen en niemand anders. (Weet ook wel dat elke dag relatie worden verbroken). Ik moest dit voor mezelf alleen uitvechten.
Pff intussen weet ik (sinds vanavond) dat ik het niet alleen kan uitvechten. Dat ik mijn verhaal ook kwijt moet en die gehoord mag worden. Waarom zou het niet mogen?!? Waarom zou ik het niet mogen vertellen?!?
Om andere te beschermen. Zal er niet eerst aan mijn eigen bescherming moeten gewerkt worden. Want die is nu weg, niet helemaal, maar wel een heel eind.

Er zitten barsten in die helemaal niet meer geheeld kunnen worden. Al kunnen ze wel een heel stuk gerepareerd worden maar het zal altijd wel een zwakke plek blijven. Andere stukken die nu kapot zijn kunnen wel helemaal geheeld worden en zijn dan sterker dan ooit daarvoor. Die kunnen dan de klappen van de barsten opvangen.

Liefs Regina