Stappen terug

Of ik nu wil of niet. Ik ben verplicht aan mezelf stappen terug te nemen. Even pas op de plaats en kijken waar de weg me heen lijdt.
Niemand kan de keuzes maken die ik moet maken om antwoorden te krijgen of een nieuwe draad aan mijn eigen web te weven.
Of misschien wel een nieuw web weven.
Ik zit nu ziek thuis. Ben vandaag naar de dokter gegaan omdat ik klaar ben met huilen en niet weer opnieuw wil verdwijnen naar de duistere kant. De kant die ik al ken en al van heel dichtbij heb meegemaakt.
Nu wil ik daar niet meer heen dat is 1 ding wat ik zeker weet.

Ik zal draden moeten knippen en niet meer achterom moeten leren kijken. Ik zal toch naar voren moeten gaan kijken. Veranderen doet mijn leven heftigere dan ooit daarvoor. Maar ik kan het aan. Al voelt het voor mij niet zo.
Het is niet dat ik opgeef.
Het is niet dat ik niet door ga
Maar ik moet nu echt even rust nemen.
Een relatie van 12 jaar die over is, ineens niet meer samen, niet goed functioneren op het werk en daar ook dan nog gezeik over heen.
En dan nog alles wat er verder bij komt. Alles gaat veranderen.
Sommige dingen zal ik niet veranderd willen zien. Soms heb je daar geen keuze in omdat het je pad is die je daar heen lijdt.
Ik wil weer mijn eigen weg volgen en niet meer die van anderen. Doen wat voor mij belangrijk is.

Het is voor mij knokken om overeind te blijven op meerdere fronten. Gelukkig heb ik lieve vriendinnen en vrienden om me heen die me helpen en aanhoren. Daar ben ik echt heel dankbaar voor.
Zonder hun had ik het echt niet gered op geen enkele manier en dan had ik hier ook niet meer zo gezeten als ik nu doe.

Ja het gaat niet goed met me.. Absoluut. Dit overwin ik ook wel weer. Al heb ik daar wel hulp bij nodig en als dat ook hulp van buitenaf is, is dat niet anders. Ik zal niet meer helemaal naar de duistere kant verdwijnen. In het licht staan heeft mij veel meer gebracht.

Al zit ik hem wel te knijpen voor het gesprek wat ik morgen op mijn werk heb. Als je te horen krijg dat je niet goed functioneer en dat je niet waar maak wat je in je sollicitatie (meer dan 2 jaar geleden) heb verteld. Dat je, je prive leven niet meer mee mag nemen en dat je begeleider er eigenlijk klaar mee is.... Nou dan ga je dat gesprek ook wel met lood in je schoenen aan.
Ja ik heb slecht gefunctioneerd dat is zonder meer waar. Maar om me dan zo trap na te geven nee dat is niet echt fair vind ik...

Ik zie het wel morgen. Hoe het gesprek gaat lopen. Voor als nog zit ik nu in de ziekte wet. En dat is voor mij wel even een hapje lucht wat ik nodig heb. Want als ik nu door ga op de weg die ik was ingeslagen dan was ik voorbij de afgrond gekomen. En dat is iets wat ik niet wil.

Ik wil moeder aarde weer onder mijn voeten voelen, spelen met de wind, in de vlammen van het vuur. Kijken en zien wat die me te vertellen hebben en me mee laten stromen in het water. Zodat mijn emoties van me af kunnen glijden en ik schoon gewassen mag worden in het water wat we nodig hebben om te kunnen leven.

Door de stappen terug ben ik nu wel weer verder dan waar ik was. Want ik was echt aan het afglijden. Als ik zelfs naar de dokter ga om het aan te geven. Dat ik zoiets heb van ik moet vechten. Vechten en geen hulp vragen. Dit is mij overkomen en niemand anders. (Weet ook wel dat elke dag relatie worden verbroken). Ik moest dit voor mezelf alleen uitvechten.
Pff intussen weet ik (sinds vanavond) dat ik het niet alleen kan uitvechten. Dat ik mijn verhaal ook kwijt moet en die gehoord mag worden. Waarom zou het niet mogen?!? Waarom zou ik het niet mogen vertellen?!?
Om andere te beschermen. Zal er niet eerst aan mijn eigen bescherming moeten gewerkt worden. Want die is nu weg, niet helemaal, maar wel een heel eind.

Er zitten barsten in die helemaal niet meer geheeld kunnen worden. Al kunnen ze wel een heel stuk gerepareerd worden maar het zal altijd wel een zwakke plek blijven. Andere stukken die nu kapot zijn kunnen wel helemaal geheeld worden en zijn dan sterker dan ooit daarvoor. Die kunnen dan de klappen van de barsten opvangen.

Liefs Regina

afgrond

Ik ben gesprongen
maar nog niet geland
zwevend door de lucht
voel ik me onzeker
keuzes gaan door mijn hoofd
al ben ik bang

Bang om de keuze te maken
hoofd en gevoel zijn in strijd
een strijd die ik langzaam moe ben
ik wil gewoon landen

Aarde wil ik onder me voelen.
maar heb eerder het gevoel dat ik aan het verbranden ben
De lucht wakkert het aan
En het water blust me nog niet

Er blijft een hoopje as van alles over
de keuzes en gedachtes dwarrelen als aswolkjes naar beneden
ik kijk ze na en niet wetende wat er komen ga

Ik ben bang. Ik probeer te vliegen omhoog
naar het bekende, het vertrouwde.
Alleen is dat niet bekend en vertrouwd.
Dat is over en voorbij.

Ik ben gesprongen maar nog niet geland
mijn hart staat in brand en de tranen rollen over mijn wangen
is dit wat ik wil
Kan ik dit wel aan
Bang als ik ben vraag ik me dit af

Heb ik hier nog een keuze in
nee die heb ik niet
Want gesprongen ben ik al
Veranderingen zijn al begonnen
kan ze niet meer tegen gaan

Ik wilde vrij zijn en mijn vleugels uitslaan,
niet op deze manier.
Ik wil gewoon genieten van het leven
dans met het leven
blij zijn om het leven

Ook al bloed mijn hart nog zo erg.
Ooit kan ik dit hard op zeggen
ik ben gesprongen en ben geland
Nu ben ik waar ik wezen wil.

Blessed be

tweestrijd

Ik zit in mega tweestrijd en weet gewoon niet meer wat te doen. Mijn hart verlangt nog naar het oude gevoel. Het gevoel van samen zijn. Samen doorgaan. Samen kijken of we het nog kunnen redden.
Lekker tegen je aankruipen en gewoon leven met jou. Kijken wat de dagen ons samen nog kunnen brengen.
Of we hier nog samen gewoon uit kunnen komen en verder kunnen gaan. Met veranderingen dacht ik dat het misschien wel mogelijke zou kunnen zijn.

Maar als ik dat doe. Dan ga ik weer over mijn grenzen heen ga. Ik wil me niet weer zo laten behandelen. Ik wil niet weer dat er zo met gespeeld word als dat er werd gedaan.

Hoe kan je gevoelens voor iemand uitschakelen zonder dat het nog zeer doet. Hoe kan ik loskomen van iemand waar ik een heel groot gedeelte van mijn leven mee heb gedeelt.
Ik wil hem ergens nog in mijn leven houden maar dat gaat niet meer. Het is klaar. Het doet te zeer.
Als alles geregeld is dan zie ik hem denk ik niet meer. Hoe pijnlijke die gedachtes ook zijn. Het is wel beter voor mijn gevoel.

Hoe kan ik het anders verwerken?!?
Hoe kunnen we loskomen van elkaar dan?!?

Had het gewoon zo graag anders gezien maar dat is niet zo. En nu moet ik er mee leren dealen.
Al kan ik wel wat hulp gebruiken.
De tranen blijven rollen en mijn gevoel van geluk is even ver weg te zoeken.

Andere moment kan ik er heel goed tegen en gaat het me goed. Maar nu op dit moment. Wil ik het liefst naar hem toe rennen. En lekker tegen hem aankruipen. Wetende dat het over en uit is. Is 1 van de redenen dat ik dat niet doe.

Pfff Ik wil lekker onder de dekens kruipen en huilen. Niets anders dan huilen.

liefs Regina

ravage is niet meer

Gisteren avond heb ik samen met mijn Ex onze geliefde katertje ravage van 11 maanden oud in moeten laten slapen.
Hij was dinsdag gecastreerd. Vrijdag zat ik al weer bij de dierenarts omdat dit mijn katje niet was. Hij was slap, liep bijna niet, ontiegelijke warm etc. Daar bij de dierenarts zeiden ze dat het waarschijnlijk opnieuw de niesziekte was. Shit dat kan dodelijke zijn voor een kat.

We kregen een middeltje mee wat elke dag aan hem gegeven moest worden. We mochten het met 0,5mg eventueel verhogen.
Zaterdag vierde ik mijn verjaardag en heeft hij heerlijke genoten. Slagroom gegeten, leverworst, gewoon lekker genoten. Hij liep weer wat meer rond. Dus ik had hoop goede hoop.
Zondagochtend:
Ik pak hem op om medicatie te geven. Hij is nog warmere dan warm, nog slapper en er zit bijna geen leven meer in. We hadden gehoopt dat de medicatie aan zou slaan want dat werkte de andere dagen ook zo goed. Maar het hielp niet.
Ik wilde naar de dierenarts want het ging echt niet goed met hem.
Ex gebeld want ik had beloofd die op de hoogte te houden. Gelukkig had ik hem al de rest van de week op de hoogte gehouden maar dan nog.
Die wilde mee. Dus samen met een vriendin (heel vervelend zo'n moment dat je dan geen rijbewijs heb of auto) naar de dierenarts toe.
Die dacht aan een fikse longontsteking want er zat wel behoorlijke wat vocht in zijn thorax. Zoveel dat ze op een foto zijn hartje niet zag.
Hij ging in de zuurstofkooi om hem het wat gemakkelijkere te maken. Dat hielp niet genoeg en werd er vocht uitgezogen. De eerste keer was het 5 mililiter en de 2de keer was het 30 ml.
Hij liep vol en er zat geen verbetering meer in.
Na flink wat testen bleek hij een ziekte te hebben genaamd fip. Als die de droge vorm had dan hadden we hem nog mee kunnen nemen en van hem kunnen genieten. Maar helaas hij had de natte vorm. Waardoor hij vol liep.

S'avonds met ex en een andere vriendin terug naar de dierenarts... Met in mijn gedachte van we moeten hem in gaan laten slapen maar ik heb ergens nog een sprankje hoop.
Die hoop werd heel even werkelijkheid toen ik hem in mijn armen had en zag hoe levendig hij was. Dat bleek al snel niet terecht die hoop. Want binnen een half uur was het al weer het zieke katje.
Na alles gevraagd te hebben en alle mogelijkheden overwogen te hebben.
En de vragen waren van:
Kunnen we hem nog meenemen?!?
Is er geen paardenmiddel om hem beter te maken?!?
Wat zijn de consequenties om hem mee te nemen?!?
Word hij nog beter van deze ziekte?!?

En nog veel meer vragen hoor maar die weet ik even niet meer.
Maar alles was niet wijs en zou hem geen goed hebben gedaan. Dus hebben we uiteindelijk wel voor gekozen om hem in te laten slapen.
We hebben uitgebreid geknuffeld, vastgehouden, hem bedankt voor alles wat die voor ons heeft gedaan. heb hem bedankt dat hij in mijn leven is gekomen. We hebben alle namen die we hem noemden nog meerdere malen laten horen.

Ravage heeft tot aan het einde gevochten. Want bij de narcose spuit zet hij nog 1 maal zijn klauwtjes uit en liet hij nog 1 maal zijn stemmetje horen. Na de spuit heeft mijn ex hem in zijn armen genomen en al knuffelend en kroelend viel hij in slaap. De 2de spuit voor de eeuwige slaap heeft zijn werk snel gedaan.

In de armen van mijn ex is onze Ravage bijnamen: pluis, pluizebol, puber, vloerkleed, pluisje om +/- 22:00 uur overleden. Met heel veel liefde om hem heen.

Een poot afdruk heeft hij achtergelaten in mijn hart en die zal ik altijd met me meedragen. Hoe jong hij ook was. Vergeten zal ik hem nooit.

liefs

voor mezelf gekozen

Na een hoop heen en weer gedoe is mijn relatie nu echt over en voorbij. Want ja we wilde (althans ik wilde) nog een time-out proberen. Achteraf bleek dat hij zich al een vrijgezel voelde en niet meer bij me wilde zijn.

Dus nu zijn we beide vrijgezel. Wat is dat raar na meer dan 12 jaar samen geweest te zijn. Nooit langer dan een week per jaar uit elkaar (vanwege vakanties) geweest. en nu is het gewoon voorbij en over. Geen weg meer terug.
Dit voelt heel raar, maar ook weer goed. Beide hoeven niet meer op de tenen te lopen om de relatie (die al een behoorlijke knauw had gehad) weer op te bouwen. Nee nu is het echt over en uit en afgelopen.
Zijn spullen staan al gedeeltelijke ingepakt. Verder moet ik alles nog op een rijtje zetten.
Want mijn gevoelens zijn nog niet weg. Maar dat betekend niet dat het niet meer ging. Er waren te veel dingen gebeurt die het uiteindelijk voor mij duidelijk maakte dat het over is en uit.

Maar nu een paar dagen later vind ik het toch wel zeer moeilijk. Loop ik te twijfelen of ik er wel goed aan gedaan heb om het uit te maken. Want ik hou nog van hem. Hij is toch mijn maatje, minnaar, geliefde, boksbal etc geweest en dat ben ik nu kwijt. We zijn elkaar kwijt.

Zullen we elkaar ooit weer vinden?!?
Zullen we elkaar ooit weer verbonden voelen?!?
Zullen we elkaar dan tevree in de ogen kunnen kijken?!?
Zullen we elkaar dan kunnen vertellen hoe het je gaat?!?

De tijd zal nu echt mijn healmeester zijn. Want de ene dag voel ik me strek en de andere dag wil ik echt niet liever dan hem terug nemen in mijn armen. Hem heel lang bij me houden en lekker tegen hem aankruipen. Alleen dat gaat niet meer.
Dat doe je in een relatie of het daten. En dat heb ik niet meer.

Daarnaast heb ik me ingeschreven voor maatschappelijke hulp. Er moeten bij mij meerdere dingen op een rijtje gezet worden.
Over een paar weken word ik voorgesteld aan de behandelbare persoon.
Ik hoop dat ze me kunnen helpen met sociale contacten, zelfvertrouwen en het financiele stuk.

Komt wel goed

Blessed Be

Beltaine

Het is al weer Beltaine. Wat gaat de tijd snel als je in een roes leeft. Al voel ik deze tijd wel heel sterk aan me trekken. Eigenlijke ben ik niet veel met de lente bezig geweest bewust terwijl het me wel een heel eind had kunnen helpen dingen te verwerken. Maar ja dat is een wijze les voor de volgende keer.

Nu is het beltaine....
De tijd van liefde, passie, vuur. Je overgeven aan de dingen die er te gebeuren staan...

Nou passie moet ik weer opnieuwe gaan vinden. Want door alles wat er de afgelopen tijd met me is gebeurt. Een hoop dingen moet ik nog een plekje geven. Zo ben ik ineens van een zusje naar iets wat niets is gegaan..
Zo woon je nog samen met je vriend en besluit hij ineens dat het over is en dat hij vandaag het huis uit gaat.
En woon je al maanden samen met je soon to be ex sister in law en haar kinderen.

Tussendoor gaat het ook niet zo als het moet op mijn werk en maak ik de ene fout na de andere fout.... Dat is ook geen goed teken.

Zo heeft mijn schoonzus me geadviseerd om maatschappelijke hulp te gaan zoeken. Dus daar heb ik gisteren maar een aanvraag formulier voor ingediend...
Er staat een hoop te gebeuren en ik moet me nu echt leren overgeven. Ik heb hier geen controle over. En dat is iets wat ik moet leren (al die tijd nog niet geleerd)

Dus daar gaan we dan. Leren om me over te geven en me niet te verbranden in de vlammen waar ik in stap.

Blessed Be