Vandaag zouden we alle tijd nemen om naar de abbey te gaan en weary hill. Na eerst naar Weary hill te zijn gegaan en daar heerlijk genoten hebben van de omgeving en alles wat er te zien valt vanaf daar. Gingen we opweg naar de Abbey. Via een omweg, langs bomen die letterlijk de wortels uit de grond komen zetten en je de lagen van de grond zo goed kan zien, naar high street gelopen.
Eerst even langs burns the bread om daar wat te eten te halen voor in de abbey.
Ik vind het nog steeds verschrikkelijke om naar de abbey te gaan. Vraag me niet waarom maar het gevoel maakt me gewoon chago. Het enige waar ik zin in had was om naar de lady chapel te gaan en daar een stukje weggetje te lopen. Inwijding route. Eenmaal aan het begin van het pad waren er nog wat mensen daar beneden maar ik moest het doen. Al was het maar voor mezelf om daar te zijn.
Is voor mij mezelf neerzetten daar. En om ik weet niet .... iets diep van binnen.
Daar ging Regina dan. Helemaal verbonden met mezelf en niets merkend van de omgeving. Damn wat is dat op zich al lekker. Bij het altaar aangekomen heb ik mijn handen er op gelegd. Al snel raakte ik in een soort van vortex. Kan het niet anders beschrijven. Van alles werd er van me af gehaald om nieuwe dingen erbij te stoppen. In flitsen zag ik levens, gebeurtenissen en dergelijke dingen aan me voorbij gaan. Mijn voeten waren zwaar verankerd met de aarde. Dieper kon bijna niet. Zoveel moeite heb ik er jaren mee gehad en zo automatische gebeurt het nu.
De vortex/draaikolk hield voor mijn gevoel wel even aan. Was alles behalve vervelend. Het was mooi, prettig en fijn.
Nadat de vortex over was heb ik nog heel even met mijn ogen dicht gestaan om te beseffen wat er gebeurde. Eenmaal mijn ogen open was er helemaal niemand in the chapel. wauw wat bijzonder was dat.
Ook al had ik het gevoel dat het helemaal bezet was en een hoop geroezemoes had gehoord. Zelf vriendin was weggegaan om mij de ruimte te geven.
Daarna hebben we wat rond gelopen hier en daar. In de keuken gekeken. In de kruidentuin geweest en allemaal van dat soort dingen. Langzaam aan begon ik me steeds minder happy te voelen. In de eetzaal voelde ik me helemaal niet meer happy. Voelde me bezwaard en ellendig en kroop letterlijk weg in mijn jas. Lang leve mijn caupchon. Ik werd tot 2 keer toe tegengehouden om de eetzaal in te gaan. Maar ik had zo sterk het gevoel dat ik wel moest. Maar eenmaal binnen wist ik niet hoe snel ik eruit moest.
Het rare vond ik dan weer wel. Er liep een kindje rond van ongeveer 4 jaar oud in de eetzaal en die liep heerlijk te spelen en te doen. Terwijl ik er zoveel moeite mee heb om er in te gaan. Is dan toch wel apart. Daarna hebben we nog wat rond gelopen en gedaan. Vriendin die werd alleen maar blijer en blijer. Dat was ook wel fijn om te zien.
Als laatste had ik zo'n behoefte om nog een keer naar de chapel te gaan en nog een keer het pad te lopen. Dus nogmaals gedaan. Dit keer was het compleet anders maar des al niet te min minder. Vriendin heeft hem ook gelopen en uitgelopen.
Na de abbey was ik gesloopt. Dus besloten we om even naar de B&B te gaan en hebben de rest van de dag heerlijk rustig aangedaan. Even lekker gerommeld in onze kamer om daarna nog wat winkeltjes te bekijken.
Heerlijk was het zo om de dag weer af te sluiten in het restaurant. Genoten van de bediening en gewoon gezellig van alles door besproken.
Tot laat in de avond weer heerlijk zitten praten over van alles en nog wat. Heerlijk gewoon ongedwongen maar wel fijn.
Blessed be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten