Morgen heb ik een begravenis van een client van mijn werk. Ik zie er als een blok tegen op en heb de hele week al moeite met slapen. Ik word overvallen met de gekste dromen en die lijken op dit moment zo echt. Dat ik er soms aan twijfel of het wel dromen waren.
Helaas is de begravenis geen droom of eerder ergens een nachtmerrie.
Voor de persoon in kwestie is het ergens beter. Maar daarom is de klap voor mij niet minder. Vandaag is die naar zijn kamer overgebracht op de woonlocatie. Ik had de hele dag al zoiets van ik ga even kijken.
Tegen de tijd dat ik er heen zou gaan kwamen de twijfels naar boven. Zal ik het wel doen. Morgen kan ik hem ook nog even zien.
Uiteindelijke zaten we in de bus en moest ik beslissen of ik door zou rijden of naar huis zou gaan. Uiteindelijke gekozen om door te rijden.
Ik wilde hem toch nog even zien voordat het allemaal echt over was voor mijn gevoel.
Het was wel even moeilijk om te gaan kijken hoor. Hoeveel ik er nu al heb zien gaan van clienten geen 1 vind ik makkelijk. Het is toch dat je je hart in het werk steekt en dat je het met gevoel doet. Je verzorgt ze zo goed mogelijke en zoveel mogelijke. Dat maakt het er niet makkelijkere op.
Eenmaal in zijn kamertje binnen was het even slikken en kon ik niet gelijk in de kist kijken. Ik was eerst de bloemen aan het bekijken. Uiteindelijke moest ik voor mezelf wel kijken. En dat was moeilijk maar goed. De client lag daar met een soort glimlach en een rust over zich heen in zijn kist.
Ik had wel de hele tijd de neiging om de glaasplaat eraf te halen maar dat deed ik niet.
Na een tijdje daar te zijn geweest was het voor mij goed en wilde ik ook gewoon naar huis. Even helemaal niets en ook aan niets denken.
Morgen word al zwaar genoeg.
Voor mijn gevoel is die al over en hebben we hier alleen nog met een lichaam te maken die wij hebben mogen leren kennen met de ziel van de client. Maar nu is het alleen nog maar het lichaam.
Maar we nemen morgen afscheid van de client.
Sterkte!
BeantwoordenVerwijderen