Ik probeer door te gaan met leven. Ik probeer overeind te staan in het leven. Maar als ik hem zie doet het zo enorm zeer. We zitten nog bij elkaar in het huis. We leven ons leven alleen maar toch ook nog samen.
Ik hou nog van hem maar hij niet meer op die manier van mij.
Ik wil doorgaan en doe het ook met heel veel kracht.. En lieve mensen die me steunen.
Maar het valt soms erg zwaar. Er zijn dagen dat ik alleen maar kan huilen. Daar kan je ook moe van worden hoor. Er zijn dagen dat ik gewoon eigenlijk terug in bed wil kruipen en daar verder mijn dag wil doorbrengen.
Er beginnen nu ook langzaam aan dagen te komen met de vragen waar ben ik mee bezig?!?
Dit is niet wat ik wil en dit ben ik helemaal niet waard om zo behandeld te worden!!!
Er zijn ook dagen dat ik bang ben alleen te blijven en dat mensen me dadelijk eng (als ze dat al niet vinden) en weet ik niet nog meer vinden..
Diep van binnen weet ik wel dat het goed komt. Ik sta nog steeds overeind en het allere moeilijkste moet nog komen hoor....
Hij de deur uit of ik de deur uit...Dan zal ik behoorlijk huilen maar dan kan ik hem ook echt los gaan laten.
Ik heb ook voor mezelf besloten om op de dag dat hij of ik het huis uit gaat een vlinder op mijn rechterpols te laten tatoeeren. Ik wil al heel lang een tattoo. En Vlinders zijn zo belangrijk voor me dat ik echt zoiets heb van ja dat gaat hem worden.
Ten teken dat ik vrij ben. Dat ik mag leven. Ik kan mijn vleugels nu eindelijke uitslaan op de manier die ik wil.
Maar dat doet wel verdomde zeer omdat nu te zeggen...Maar tevens voelt het ook heel goed. Ik ga van de week even langs bij iemand om te vragen hoeveel me dat gaat kosten!!!
Want die dag zit er aan te komen en misschien nog wel sneller dan ik wil.
Ik hou van hem echt waar. En heel veel.
Maar ik kan me niet meer laten behandelen door hem zoals hij mij heeft gedaan en nog doet.
Hij wil vrij zijn, hij wil leven. Wie ben ik dan om hem tegen te houden. Wie ben ik dan om hem niet zijn eigen foute te laten maken.
En ja ik ben bang voor de veranderingen en ja ik vind het vervelend dat het zo is gegaan als dat het is gegaan. Maar daar kan ik nu toch niets meer aan veranderen....
Ik weet ook niet of ik er nog iets aan wil veranderen.
Ik zal toch ook op mijn eigen benen moet leren staan en verder moeten met de dingen die ik wil gaan doen.
Heb ik hem daar voor nodig. Niet echt. Al was het wel fijn geweest als die nog bij me was om het met me te delen.
Nu is dat stukje weg. Maar dat betekend niet dat mijn leven is gestopt echt niet.
Dat is een zinnetje wat ik nu de laatste tijd zo vaak tegen mezelf zeg. Om mezelf kracht te geven. Mijn leven stopt niet omdat hij bij me weg is. Hij is nu geen deel meer van mijn leven. Althans op een andere vreemde manier (zo voelt het nu). En mijn leven gaat door.
zit ook regelmatig op de bank te huilen of als ik op bed zit. En dan vraag ik inzichten en adviezen maar ook om het te begrijpen en het een plekje te geven...
Ik ben nu aan het rouwen. En dat is bij mij niet na een kleine 2 1/2 week al over. Nee daar heb ik mijn tijd voor nodig. En die ga ik ook echt wel nemen. Al duurt het nog zo lang.
Ik kom er wel. AL doet het wel heel veel pijn. EN begint de pijn langzaam over te gaan naar boosheid.
Groetjes Regina
Geen opmerkingen:
Een reactie posten