Vannacht ben ik alleen. Hij is niet hier heen gekomen. Terwijl we dat wel hadden afgesproken. Ik vind het moeilijke en kan niet slapen. Word van elk geluidje wakker en moet dan goed luisteren. Terwijl hij beneden sliep en ik boven.
Het is gewoon nog zo onwerkelijke al begint het besef wel steeds meer te komen.
Begint het steeds meer op zijn plaats te vallen dat het echt over is en dat het niet meer goed gaat komen.
Wat ik overigens niet zou willen na alles wat er gebeurt is. En geloof me dat is best wel veel.
Maar het doet gewoon zeer om te merken dat hij je ontloopt en zelfs de katten ontloopt. Hij ontloopt het huis. Hij doet raar. Wat heel begrijpelijk is en ik doe ook raar.
Ik kan hem nog niet loslaten. Ik heb hem ook zojuist een sms gestuurd of hij nog van plan was deze kant op te komen voordat ik met mijn werk weg ga.
Allemaal dingen die ik niet meer van hem kan verlangen eigenlijk maar wel hoop dat hij doet. Zodat we gewoon normaal met elkaar kunnen blijven omgaan. Nu weet ik ook wel dat het uiteindelijke op een ruzie gaat uitkomen of iets.
En zeker als ik een ander huisje heb en verder ga met mijn leven en hij verder gaat met zijn leven.
Maar dat betekend nog niet dat ik niet meer van hem hou.
Dat ik ergens ontzettend graag bij hem wil zijn.
Alleen is de realiteit zo dat het over en voorbij is.
Mijn tranen zijn heel even weg. Misschien heb ik ze wel geblokkeerd of iets. Of het begint langzaam plaats te maken voor boosheid en irritaties ik weet het niet. Maar ik wil gewoon kunnnen praten met hem en dat ging de afgelopen dagen we redelijke.
Dus ik wacht het nog even af en anders weet ik het ook even niet meer. Mijn hoofd is nog steeds 1 grote warboel. Ik maak gebruik van vriendinnen om mijn verhaal te kunnen doen en mijn hart te kunnen luchten want dat heb ik absoluut nodig
Blessed Be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten