Ik ben al maanden (laatste afspraak was 29 september) niet naar het ziekenhuis geweest. Ik heb ook eigenlijk geen contact gelegd met ze. Dom en Stom. Ik durf ook niet zo goed. Bang voor zoveel dingen. En wetende dat er niet veel in mijn lichaam is veranderd vind ik het ook zonde om te gaan. Ik val af maar dat kom ik weer aan.
Ik beweeg niet voldoende en dat weet ik.
Ik probeer op mijn eten te letten maar dat gaat ook zo verdomde moeilijke op dit moment.
Ben de afgelopen week of 2 al bezig met ik moet ze bellen of een mail sturen maar toch doe ik dit niet. Stom he
Voelt voor mij een beetje als of ik straf gaat krijgen van de juf en dat ik dan daarna nog de klas word uitgestuurd.
Ik wil ergens wel maar ergens ook niet. Denk dat ik ze van de week toch maar even bel en dan even met ze gaat overleggen. Met de verpleegkundige hoe we de draad weer op gaan pakken. Want ja een kindje wil ik nog steeds absoluut. Maar het valt me best wel emotioneel zwaar.
Had het onderschat echt. Ik had verwacht dat het voor mij zwaar zou worden als ik mogelijk aan de hormonen moest gaan. Maar dat is niet zo. telkens als ik geen menstruatie heb voel ik me onzeker. Ben ik zwanger of niet. Is het nu wel gelukt.
Maar ja ik ben nu vanaf juli nadat het is opgewekt is er niets meer geweest. Helemaal niets meer.
Dus daarvoor hoef ik ook niet naar het ziekenhuis. Bah. Ik vind het gewoon kut.
Ik vecht tegen iets waar ik op dit moment heel even het gevoel dat ik niet aan het winnen ben. Omdat ik in mijn ogen er niet genoeg voor doe. En daardoor nu de strijdbijl aan het begraven ben. Terwijl ik er misschien zo dichtbij ben. En misschien ook niet maar dat weet ik niet.
Dus besluit ik nu om er toch maar weer voor te gaan. Meer bewegen. gezond eten. En naar het ziekenhuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten