3de inwendig onderzoek

Vandaag moest ik weer naar het ziekenhuis. Gelijk vanuit mijn slaapdienst die overigens erg kort was. In het ziekenhuis aangekomen moest ik toch wel eventjes wachten en kwam de verpleegkundige die me onder controle heeftr even bij me zitten en hebben we even zitten kletsen.
Toen was het tijd om weer de stijgbeugels in te gaan. Dit keer was er niemand bij me om me te steunen. vriendlief moest werken en werd er een kijkje genomen naar hoe het eruit zag.
Nou er was slijmvliesdikte maar het was maar een heel dun vliesje. Niet genoeg. Er waren ook geen eitjes aan het rijpen. Helaas.
Wat dit in houd voor mij:
Verder gaan met afvallen
Onder controle blijven bij de verpleegkundige
Over een tijdje nog een keer gereset worden
Hormoonwaardes over een tijdje laten meten als ik weer wat verder ben,.

Geestelijk is het een behoorlijke klap. Niet dat ik had verwacht dat er iets zou zijn of dat er een heftig vooruitgang is. Maar toch is er stiekum ergens hoop dat er toch meer vooruitgang is. Het doet zeer omdat de wil er zo erg is en ik me beschaamd voel en onbegrepen. Mensen proberen hun begrip te tonen. Maar door te zeggen dat je het begrijpt. Wil nog niet zeggen dat je het begrijpt. Want je kan het pas echt begrijpen als het jou ook overkomend.
Ik wil nu gewoon even huilen, schreeuwen, boos zijn, terleurgesteld en niet na hoeven te denken over wat er allemaal nog moet gebeuren voordat ik mijn kindje mag dragen.

Wat wel mooi was, was toen ik bijna thuis was een echtpaar van zwanen zag met 4 donzen bollen achter zich aan hadden. Was voor mij een teken van bridget. Ik ga morgen daar even heerlijk zitten en misschien vanavond ook wel als het allemaal goed gaat.
Het liefst kruip ik trouwens nu diep onder een dekken en word de komende dagen niet verwijderdbaar uit het bed. Maar ja ik ben alleen morgen vrij en het hele weekend mag ik weer werken.
Morgen ga ik lekker bij de zwanen zitten als ze me toe laten. Misschien kunnen hun mij wat heling brengen en anders misschien inzichten.

Een huilende regina