Oma

Mijn oma van 95 jaar heeft een paar weken geleden een hersenbloeding gehad. Dat was wel even schrikken. Ik dacht daar gaat ze dit is afgelopen.
Maar nee hoor. Het was een kleine bloeding en ze was binnen een week weer thuis.
Het enige wat ze er aan over heeft gehouden is dat ze haar rechterhand niet meer helemaal goed meer kan gebruiken. Ze krijgt nu ook meer thuiszorg. Geen eens haar rechterhand maar meer een paar vingers en dat ze een rollator moet gaan gebruiken.
Alleen tafeltje dekje (eten wat al klaar is wordt langs gebracht) wil ze niet en heeft ze dan ook al naar 2 weken op gezegd.
Nu moet je wel weten dat ze nog op haar zelf woont.
Ja oke met hulp. Maar ze doet wat ze nog zelf kan nog zelf.
Ze vind het verschrikkelijk dat ze nu niet meer op reis kan naar mensen in haar omgeving of zelfs naar het buitenland. Dit deed ze nog tot een jaar of 90. Bij familie deed ze nog tot erg kort geleden. Ze heeft eigenlijk nu zoiets van mijn leven wordt zo simpel. Mensen waar ze mee bevriend is verdwijnen uit haar leven of zijn al verdwenen.

Maar ondanks alles heb ik diepe respect voor haar. Ik begin haar steeds beter te leren kennen en daardoor besef ik ook steeds meer dat ze het niet makkelijk heeft gehad. Ik ben wel trots dat ze mijn voorouder is en dat ze nog zo goed bij de tijd is dat ze verhalen over familie kan vertellen.
Mensen die ik nooit zal ontmoeten maar wel er voor gezorgd hebben dat ik er kwam.

Blessed be