opa

Mijn opa is morgen 20 jaar overleden. Ik had met deze man een speciale band en doet het me nog steeds heel veel zeer om hem niet meer om me heen te hebben. Oke als hij nu nog zou leven zou hij 84 jaar zijn.
Ik was 10 toen ik te horen kreeg dat opa kanker had. Niet wetende wat dat was en wat dat inhield en er ook heel veel gedoe was over aids was ik bang om opa aan te raken. maar ik hield van die man en hou nog steeds van hem.
Ik kan me nog herinneren dat hij zoals altijd op een zondag samen met oma op bezoek kwam. Ik rende samen met de hond naar de deur en gaf opa een dikke kus op zijn wang. Mijn angst was gelijk van o nu heb ik het ook.
Vind het nog steeds verschrikkelijke dat ik dat gedacht heb. Maar er was mij niet uitgelegd wat hij had behalve dan kanker en meer niet. Niets werd me verteld en ik werd in het ongewissen gelaten.
Maanden later gingen we opa opzoeken in het ziekenhuis want hij was geopereerd aan zijn slokdarm. Hij had slokdarm kanker. Weer werd me verder niets verteld. We gingen naar de Daniel den Hoodkliniek in Rotterdam (opa was een ras echte rotterdammer. Daar lag hij in een kamertje en hebben we een tijdje aan zijn bed gezetten.
Maanden later kreeg ik te horen dat opa weer kanker had. Ik zag opa steeds minder en minder en dat vond ik verschrikkelijk. Ik mistte hem.
Om de zondag kwamen ze uit Rotterdam op bezoek en had ik het gevoel dat er iemand van me hield en voelde ik me belangrijk. Opa vroeg hoe het met me ging en gaf me liefde. Hij had een glazen ogen en altijd een vrolijk gezicht. Zo herinner ik hem.
Opa werd niet beter. Toen kreeg ik te horen dat opa niet lang meer te leven had. Want het zat op zijn lever. Hij zou aan de ziekte dood gaan.
Ik snapte het niet. Opa was opa en die mog niet dood gaan. Een paar dagen voor sinterklaas gingen we bij opa op bezoek (ook oma) en hij was sterker vermagerd en hij kon niet meer gewoon eten. Hij at astronaunten voer.

Op 6 december 1991 kom ik beneden en zie mijn vader huilen. Er word mij verteld dat opa is overleden in zijn slaap. Hij was uit bed gevallen en op zijn neus gevallen. De avond ervoor had hij er nog voor gezorgd dat mijn oma als sinterklaas cadeau paling (gerookte) kreeg. Dat vond ze lekker.
Opa was dood. Ik wilde hem zien ik wilde bij hem zijn. Dat mocht niet. Ik moest van mijn ouders naar school want dat was goed. Ik was zo boos. In de ochtend in de klas werd er gebeden zoals elke dag en ik was zo boos en zo kwaad dat ik niet bad. Ik heb de hele dag niets meegedaan.
Thuis gekomen hoorde ik dat mijn ouders er net op tijd bij waren om te zien dat hij het huis uit gedragen werd. Meer werd er niet over gezegd. Ja dat hij er rustig bij lag. Er werd niet over gesproken verder.
Een x aantal dagen daarna was zijn condoleren. Opa lag in een open kist. Ik mog gaan kijken maar moest me wel rustig houden. Opa lag te slapen. Zijn glazen oog zat niet goed dicht en hij had een wondje op zijn neus. . Aanraken kon ik hem niet en moest daarna in een rij gaan staan en mensen die vreemd voor me waren een hand geven en gecondoleerd zeggen. Niet wetende waarom ik dat moest zeggen en wat dat inhield zei ik met mijn kinderlijke onschuld een keer gefeliciteerd.
Kort daarna was de crematie. Ik wist niet wat dat was en dat werd me ook niet verteld.
Het was een afscheid nemen van opa. Ik kreeg in de ochtend een pilletje van mijn moeder om rustig te blijven. We moesten naar Rotterdam en daar gingen we in volg auto's naar de laatste rustplaats van opa. Ik zat met mijn ouders en broer en zus in een limo. Aangekomen bij de begraafplaats werden we naar de zaal gebracht. De zaal zat helemaal vol en moesten mensen zelfs gaan staan. Mijn vader sprak en brak in tranen uit.
Daarna moesten we allemaal langs de kist lopen. Waarom?!? ja dat weet ik nu.
na de ceremonie was het weer in een rij gaan staan en nog meer condoleren ontvangen. Ik moest toen wel huilen en werd opgevangen door mijn zwager. Daarna gingen we in de autos terug naar het huis van opa. In de auto draaide ik me nog even om en zag de schoorsteen roken. Ik wist toen zeker dat dat opa was en dat ik hem nooit meer zou zien in dit leven.
In zijn huis aangekomen werd er gegeten en gedronken en nagepraat. Daarna mocht er niet meer over opa gesproken worden.

Opa Duistermaat, Bob Duistermaat
6 december 1991 overleden aan leverkanker.

Ik mis hem nog steeds en had nog veel van hem willen leren en bij hem willen zijn.

Blessed Be


na lange tijd ziek te zijn en langer geleefd te hebben dan de dokters hem hadden gegeven