De laatste maanden gaat het niet lekker met mij. Ik wil van alles maar het lijkt wel of ik geen grond onder mijn voeten kan krijgen.
Telkens als ik denk dat het me lukt en dat ik weer grip heb verdwijnt het weer. Dit gaat nu eigenlijk al een jaar zo.
Het laatste jaar is voor mij een gevecht. Een gevecht dat ik nu wel moe begin te worden. Een gevecht wat te veel aan het worden is.
Ik ben moe en begin op te raken.
Ik wil over eind blijven maar weet even niet meer hoe. Ik kan heel even plezier hebben maar daarna zak ik in als een plump pudding.
Weinig tot geen energie maar er wel alles voor over hebben om de dingen te doen die nodig zijn.
Ik wil niet dat iedereen het weet hoe het werkelijke met me gaat. Dus als mensen het aan me vragen dan gaat het goed.
Als ik dan eindelijke mijn masker af kan doen dan wil ik huilen. Maar de tranen komen niet. De woede blijft borrelen maar komt er niet uit. Het zit letterlijk vast in mijn lijf en wil er niet meer uit.
Ik doe het mezelf aan. Ik hou het zelf vast. Maar hoe kan ik het loslaten.
Ik kruip nog lekker onder mijn steen en blijf nog even in de aarde zitten. Me laten omarmen door de stilte en door de godin. Mijn tranen mogen de aarde bevruchten en transformeren. Daar richt ik mijn ogen maar op.
Blessed be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten