De laatste dagen ben ik erg vermoeid. Waarvan geen idee. Ik ga naar bed en kom er vermoeider uit dan dat ik er in ging.
Door de vermoeidheid komen de emoties ook meer naar boven. Niet handig als je bezig ben met persoonlijk dingen los te laten. Of juist wel want dan kan je er door heen werken.
Maar ik merk ook dat het lichamelijk steeds zwaarder word. Mijn lichaam geeft allerlei pijn klachten aan. Heb dit ook al in het ziekenhuis aangegeven. Alleen heb ik het gevoel dat het niet serieus genomen word.
Morgen ga ik weer naar het ziekenhuis dan ga ik het nog wel een keertje aangeven.
Als ik te lang loop op een dag. Maak niet uit of het allemaal kleine stukjes zijn en verdeeld over de dag. Gewoon meer dan 4 uur. Dan gaan mijn heupen ernstig protesteren. Als ik dan even heb gezeten en overeind kom. Lijk ik wel een oude dame die hulp nodig heeft met opstaan.
De pijn in mijn rug word ook steeds erger. Maar dat gooi ik dan maar erop dat mijn ongesteldheid nu al 5x voorgekomen is in 4 en halve week.
Ja oke mijn lichaam geeft aan dat het aan het werk is. Daar ben ik dan wel blij om. Maar wat wel vervelend is ervan, is dat ik telkens bijna een kilo aankom. Zodra ik die kilo weer opnieuw kwijt ben (meestal gaat daar toch wel een paar dagen over heen) dan begint het hele proces over nieuw. Dus afvallen doe ik niet echt meer.
Nu is mijn enige hoop nog dat er een hoop vet weg is in mijn lijf.
Maar ja dat kan ik pas morgen middag weten.
Al dat gedoe maakt een aanslag op mijn humeur. Ik probeer wel vrolijk te doen maar wil eigenlijk gewoon heerlijk huilen.
Maar kan ik nog wel huilen. stop ik niet halverwege het gehuil. Dat wat ik al zo vaak doe.
Ik wil ergens dingen loslaten maar klamp me er nog te erg aan vast waardoor ik het niet durf los te laten. Maar het is niet goed voor me om er nog aan vast te klampen. Het geeft me geen meer waarde. Het brengt me alleen meer pijn en verdriet en dat wil ik niet meer. Niet meer op deze manier.
Zal ik toch moeten leren om los te laten. Mee te vliegen in de vlucht van de vogels. Niet meer achterom kijken maar juist naar de toekomst.
Het gene waar ik me aan vast klampte heb ik niet meer nodig. Het was toen me hou vast of het gene wat me overeind hield maar nu is dat niet meer nodig.
Nu is het anders en ben ik veranderd. Waarom zou ik dan nog steeds hopen op dingen die niet zullen komen. Vragen stellen die nimmer beantwoordt gaan worden.
Ik ga het loslaten. Niet proberen nee. Ik ga het loslaten.
Zo dat ik weer lucht kan krijgen en kan genieten van alles.
Toch maar verder gaan met schrijven en loslaten.
Ik ben samen met mijn vriendlief en samen doen we het. Samen bouwen we een toekomst op. Tuurlijk zijn er mensen in onze levens die ons bijstaan. Maar wij met zijn 2en proberen een echt toekomst op te bouwen en dat is waar ik voor wil gaan.
En niet dat ik continue naar het verleden kijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten